Wolf Hoffmann - Headbangers Symphony
- Wolf Hoffmann [DE]
- Headbangers Symphony
- 01-07-2016
- Nuclear Blast [DE]
- (Blues)Rock, Hardrock, Heavy / power metal
Tracklist
01. Scherzo
02. Night On Bald Mountain
03. Je Crois Entendre Encore
04. Double Cello Concerto In G Minor
05. Adagio
06. Symphony No. 40
07. Swan Lake
08. Madame Butterfly
09. Pathetique
10. Meditation
11. Air On The G String
Wolf Hoffmann is natuurlijk in de eerste plaats wereldberoemd als gitarist van de Duitse heavy metal legende Accept. Toen die band in 1997 het (achteraf tijdelijk) voor gezien hield, kwam hij al met een eerste solo-album Classical; dat overigens bij mij volledig onbekend is. Het gaf echter al wel aan waar het muzikale hart van de muzikant nog meer lig naast hard rock/heavy metal. Hierop had hij klassieke werken in een metalen jasje gegoten; zo kon je zijn interpretaties horen van bijvoorbeeld The Hall Of The Mountain King, The Moldau, Für Elise, en de overbekende Bolero. Naar aanleiding van deze review heb ik Classical uiteraard ook even opgezocht.
Dat album heeft nu bijna twintig jaar later een opvolger gekregen. Op Headbangers Symphony - nog toepasselijker getiteld dan dat eerste album naar mijn idee - krijgen opnieuw klassieke werkjes, al dan niet bekend, een stevige metalen dan wel sferische bewerking. Belangrijkste verschil met Classical is dat deze keer een heus orkest (het 40-koppige Praags Symfonisch Orkest) z'n opwachting maakt, om de muziek zo authentiek mogelijk uit te voeren. Hoffmann scheurt daar zelf met z'n gitaar op gepaste wijze doorheen. De muziek op Headbangers Symphony is dus volledig instrumentaal.
Op zich is deze benadering natuurlijk niet helemaal nieuw, denk bijvoorbeeld maar eens aan Savatage/Transsiberian Orchestra (of Metallica's Symphony & Metallica). Van die eerste heeft deze muziek bij vlagen dan ook wel wat weg. Al is de uitvoering hier wat kariger, in dit geval gaat het om 'orkest plus elektrische gitaar', dus geen volledige integratie van een rock/metal-band en een orkest.
De betreffende stukken krijgen precies de passende behandeling. Dat wil zeggen de ene keer het betere metalgescheur in de stevigere composities (Scherzo, Night On Bald Mountain, Symphony No. 40) en anderzijds gevoelige, bluesy themaatjes wanneer de muziek daar om vraagt (Je Crois Entendre Encore, Adagio, Swan Lake, Madame Butterfly). Het knappe hierbij vind ik dat Hoffmann volledig in dienst speelt van z'n 'eigen' composities, zonder daarbij de egotripper uit te hangen. Daar kan menig collega een voorbeeld aan nemen naar mijn mening.
Op zich vind ik de muziek hier uitstekend, met veel gevoel, en vooral respect voor de oorspronkelijke composities uitgevoerd. Aangezien ik lang niet alle oorspronkelijke stukken kende - ik heb er speciaal voor deze gelegenheid een paar opgezocht - had ik in eerste instantie weinig aanknopingspunten. Daarbij kwam ik toch tot de ontdekking dat de 'bekendere' stukken me het meest aanspraken (zoals Scherzo, van Beethoven's negende symfonie, en uiteraard ook herkenbaar van Accept's Teutonic Terror). Desalniettemin denk ik dat de liefhebbers van gitaarmuziek in het algemeen veel plezier kunnen beleven aan Headbangers Symphony.
Wolf Hoffmann - guitars