While Heaven Wept - Fear Of Infinity

• BandWhile Heaven Wept [US]
• TitelFear Of Infinity
• Release datum22-04-2011
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

1. Hour Of Reprisal
2. Destroyer Of Solace
3. Obsessions Now Effigies
4. Unplentitude
5. To Grieve Forever
6. Saturn And Sacrifice
7. Finality

Het Amerikaanse While Heaven Wept viert dit jaar z'n twintigjarig jubileum. Van de productiviteit van de band rond Tom Phillips zou je dat niet af kunnen leiden. In dit twintigste jaar is de band, singles en compilaties daargelaten, pas toe aan hun vierde volwaardige album: Fear Of Infinity. Het cliché dat het altijd maar heeft over kwaliteit en kwantiteit gaat dan wel weer redelijk op voor While Heaven Wept, de band heeft altijd uitstekend verzorgde producten afgeleverd. De lange tijd tussen de diverse albums werd in het verleden altijd als volgt verklaard: de ideeën rond de diverse albums had gitarist, toetsenist en componist Tom Phillips altijd al jaren in zijn hoofd. Dat leidde nogal eens tot lange periodes in de studio om te mixen, remixen, en puntjes op de i tot het resultaat naar 's mans wens was. De periode tussen het voorlaatste werk Vast Oceans Lachrymose (2009) en nu “al” Fear Of Infinity is dan weer des te opmerkelijk.

De eerste twee nummers op het album zijn voor While Heaven Wept begrippen kort en snel te noemen. Hour Of Reprisal komt lekker vlot binnen en doet zelfs black metal achtige snelheden aan. Destroyer Of Solace is met z'n 2:40 zelfs extreem kort te noemen, en ook weer aardig uptempo. Stevige drums, een folk achtig patroontje, vet en tegelijkertijd toch subtiel gitaarwerk en bovenal die onmiskenbare zanglijnen en (kop)stem. Daarna klinkt Obsessions Now Effigies wel weer behoorlijk vertrouwd, het slepende karakter doet denken aan eerder werk van de band. Met Unplenitude hebben we dan het (eerste) balladeske nummer van het album te pakken. Ook zo kennen we Tom Phillips: gevoelig en bedachtzaam. Licht van melodie, toch zwaar op de hand.

To Grieve Forever daarna zou ik dan omschrijven als een powerballad, waarmee de band lijkt terug te grijpen op nog langer vervlogen tijden (Sorrow Of The Angels). Tevens lijken deze laatste twee tracks bijna wel een compensatie voor het eerdere geweld op dit album. Mooi om zo verschillende kanten van de band te horen, van snel en heavy naar sfeervol en ingetogen. Hieruit blijkt maar eens te meer dat een album van While Heaven Wept als geheel moet worden gezien in plaats van alleen maar een verzameling van losse tracks. Saturn And Sacrifice komt dan weer een stuk heavier voor de dag, traag en zwaar op de maag, logge riffs, zo hoor ik de band het liefst. Een aangenaam afwisselende track. En dat laatste geldt natuurlijk helemaal voor afsluiter Finality. Een lang uitgesponnen track, die als het ware een samenvatting geeft van waar While Heaven Wept allemaal toe in staat is. Sterke opbouw naar een denderende climax. Kippenvel!

While Heaven Wept heeft altijd het etiket epische doom metal met zich mee gekregen. Voor wat betreft dit album zou ik zeggen: vooral veel episch, in verhouding minder doom en metal. Ook lijkt de band langzaam maar zeker wat meer progressieve invloeden te kennen door de jaren heen. De band moet het hier toch vooral hebben van hun kwaliteiten om sterke nummers te schrijven. De liedjes en hun samenhang staan voorop, de vorm lijkt daaraan ondergeschikt. Enerzijds lijken die nummers compacter dan in het verleden, anderzijds heeft dit materiaal echt wel meerdere luisterbeurten nodig om het op volle waarde te kunnen schatten. Bij eerste beluistering klinkt het allemaal zo simpel, daarna hoor je steeds weer interessante dingen. Diegenen die op voorhand al negatieve gedachten hadden bij de overgang van het relatief kleine Cruz Del Sur naar Nuclear Blast kunnen ook gerustgesteld worden: dit heeft voor het materiaal van While Heaven Wept echt geen vervelende gevolgen. Sterker nog: de band komt er alleen maar beter uit naar voren.