Svartsot - Maledictus Eris

• BandSvartsot [DK]
• TitelMaledictus Eris
• Release datum29-07-2011
• LabelNapalm Records [AT]

Tracklist

01. Staden... (0:48)
02. Gud Giv Det Varer Ved! (4:26)
03. Dødedansen (4:59)
04. Farsoten Kom (4:32)
05. Holdt Net Af En Tjørn (4:26)
06. Den Forgængelige Tro (4:46)
07. Om Jeg Lever Kveg (3:22)
08. Kunsten At Dø (5:04)
09. Den Nidske Gud (4:49)
10. Spigrene (4:13)
11. Og Landet Ligger Så Øde Hen (4:46)

De Deense band Svartsot brengt met Maledictus Eris hun derde studioalbum uit. Het is het eerste album dat ik van ze hoor dus in deze review zul je geen vergelijking met de eerdere albums vinden. Maledictus Eris is Latijn en betekent ‘Je bent vervloekt’ of ‘U wordt vervloekt’. Het album verhaalt van de periode dat de pest in Denemarken rondwaarde, in de 14e eeuw. Dit concept past erg goed bij de naam van de band, aangezien svart sot in het Deens ‘zwarte pest’ betekent. Grappig detail: svartsot betekent volgens Google translate ‘superslechteriken’.

Het verhaal dat op Maledicus Eris verteld wordt begint duidelijk hoorbaar in een herberg waar alles nog koek en ei is. Aan het einde van het tweede nummer (Gud giv det varer ved!) horen we het eerste bewijs van de verspreidende ziekte. De daaropvolgende nummers verhalen over de verspreiding van de zwarte pest door Denemarken en over de reacties van verschillende groepen mensen.

Svartsot heeft duidelijk een eigen muzikale stijl. Vrij stevige gitaar- en drumpartijen worden gemengd met traditionele melodieën uit de Deense en Noorse folklore. De lyrics worden in het Deens ten gehore gebracht. Er zijn op het album praktisch geen clean vocals te horen, alleen in het nummer Spigrene. De melodie komt voornamelijk van de fluit en Zweedse doedelzak.

Als ik naar dit album luister hoor ik geen duidelijke verschillen tussen nummers. Uiteraard valt Spigrene, met clean vocals, op. Dat is een stuk rustiger dan de rest van het album. De overige nummers klinken eigenlijk allemaal hetzelfde. Op zich is daar natuurlijk niets mis mee, maar ik kan me soms niet aan de indruk onttrekken dat ik al het hele album naar hetzelfde melodietje zit te luisteren. Omdat de doedelzak en fluit nogal dominant aanwezig zijn boven de gitaren en drums is het ook moeilijk om te beoordelen of die laatste partijen wel afwisselend zijn gedurende het album.

Doordat Svartsot gekozen heeft voor de stijl die je op dit album hoort hebben ze weinig mogelijkheid om afwisselende muziek te maken. In elk nummer komt verplicht een doedelmelodietje aan bod, en praktisch elk nummer is gebaseerd op een driekwartsmaat. De luisteraar wordt totaal niet uitgedaagd om op te letten. Al met al vind ik dit album prima om naar te luisteren, maar ik zal niet geïrriteerd raken als er door de muziek heen gepraat wordt. Goede achtergrondmuziek, dat is eigenlijk mijn oordeel.