Illuminata - A World So Cold

• BandIlluminata [AT]
• TitelA World So Cold
• Release datum25-11-2011
• LabelTwilight Zone Records [DE]

Tracklist

01. Ashes Of Times
02. Cold Hands Warm Hearts
03. End My Agony
04. Silent Poet
05. The Divine Puppet
06. The World Collector
07. Dead Warden Dreamer
08. A Frame Of Beauty
09. Endless
10. Lost In Picturesque
11. Metamorphobia II

Uit Graz, Oostenrijk komt het zeskoppige Illuminata. Bestaande uit drie vrouwen en drie mannen. Hun tweede full-length album ligt nu voor me: A World so Cold. Dit album wordt her en der beschreven als (symphonic) metal meets filmmuziek… en dat klinkt in mijn oren zeer interessant!

De eerste klanken van Ashes of Times komen inderdaad bij mij heel musical-achtig over. Een orkest dat veel doet denken aan de muziekstijl van o.a. Epica vormt de intro voor het volgende nummer: Cold Hands Warm hearts. Waar bij de eerste track elk spoor van metal ontbrak, knalt er bij dit nummer snoeihard doorheen. De stemmen van beide zangeressen komen hier en daar een tikje poppy over, desondanks klinkt het zeer harmonieus. Denderend drumwerk doorspekt met veel symfonische elementen en hier en daar een rustig stuk om de boel fris te houden zorgt voor een prachtige eerste indruk.

End my Agony begint lichtelijk dramatisch, om vervolgens over te gaan in lekker hard gitaarwerk. Toch moet ik uitkijken dat de zang niet gaat vervelen. Al bij het tweede nummer hebben mijn oren al een beetje genoeg van het schelle stemgeluid van beide zangeressen. Gelukkig maakt de muziek alles goed. En hoe! Een lichtelijk chaotisch nummer dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om in te zinken, maar bomvol geniale stukken waaronder schreeuwende gitaarsolo’s en geweldige battles tussen dramatische violen en pijlsnelle dubbel bas drums.

Een mooi rustig pianostuk vormt het begin van Silent Poet. Het nummer gaat op een wat rustige toon door. Met een mooi violenorkest in het refrein en een wat ingehouden gevoel vormt dit een erg mooi, niet te snel nummer met de nodige bombast en een spetterend einde.

Een speels getinkel doorspekt met denderend gitaargeweld vormt het begin van The Divine Puppet. Dit nummer doet op een subtiele wijze heel speels aan, wat een geinig contrast vormt met het heavy gehalte ervan. Hier komen gek genoeg de schelle zangstemmen wel prima tot hun recht. Maar ik blijf erbij ... hoewel qua muziek deze band zich makkelijk kan meten met grote namen zoals Nightwish, zijn de vocalen te schel voor dit soort werk.

We zijn aangekomen bij track nummer zes: The world Collector. Een mooie, poëtische titel voor een nummer dat als gelijk te omschrijven valt. Qua melodie niet veel bijzonders, maar in de compositie des te meer. Met mooie combinaties van een speelse piano, gierende gitaren, subtiele violen en een paar dubbel bas drum uitschieters.

Dead Warden Dreamer begint gelijk met een hoop bombast en gedoe dat erg chaotisch overkomt. Hier en daar wat dromerige klanken wat weer doet denken aan het markante en theatrale werk van Dakrya. A Frame of Beauty, en zowel het volgende nummer Endless klinken juist weer wat strakker en georganiseerder, met een duidelijke melodielijn en een standaard opbouw van coupletten, bruggen en refreinen. Een frisse adem na alle chaotische geluiden, met een mooie mysterieuze ondertoon in beide nummers.

Het zeven en een half minuten durende nummer Lost in Picturesque is net zo groots als de titel en lengte van het nummer doen vermoeden. Helaas ook weer te chaotisch voor mijn smaak, al denk ik dat dat na een luisterbeurt of twee wel weer op zijn plek valt. In ieder geval veel afwisseling en elementen uit veel verschillende thema’s; van mysterieus tot episch, van speels tot freaky.

Metamorphobia II is een mooie afsluiter waarin de twee stemmen eindelijk een gevoel van een echt duet geven. Een bedeesd nummer met een passende, heroïsche klank. Noem het ironie, maar het cover artwork doet me denken aan de stad Minas Tirith uit de Lord of the Rings trilogie, en dit nummer bevestigt dat gevoel nog eens aangezien het mij ook enorm aan het thema van de filmscore doet denken.

Al met al gezien: Illuminata levert hier een prachtjuweeltje af, barstensvol prachtige klanken die je meenemen naar veel uiteenlopende werelden. Als de zang nou iets voller en krachtiger was, hadden de regerende koningen van symphonic metal, Nightwish, keiharde concurrentie gekregen.