Sangre Eterna - Asphyxia

• BandSangre Eterna [RS]
• TitelAsphyxia
• Release datum17-02-2012
• LabelMaple Metal Records [CA]

Tracklist

01. The End of Beauty
02. The Masquerade
03. Confession and Death
04. Illusions of Fate
05. Seventh Angel
06. The Echoes of My Loss
07. Shattered Sun
08. Lut Gholein
09. Alessa's Dream
10. Asphyxia
11. Seventh Angel (rock version)

Sangre Eterna is, ondanks dat hun Spaanstalige naam anders doet vermoeden (eternal blood/eeuwig bloed) afkomstig uit Servië. Ook het label dat dit tweede album uitbrengt, het Canadese Maple Metal draagt lekker bij aan een internationaal karakter. De band is opgericht in 2005 en debuteerde na een tweetal demo's in 2008 niet onverdienstelijk met Amor Vincit Omnia, een zestrack EP/mini album van nog geen half uur. Begin 2012 is het dan tijd voor een echt full length debuut: Asphyxia.

Wanneer ik normaal gesproken een tag tegenkom waarin vermeld wordt dat de betreffende band modern / melodic death metal speelt, haak ik af. Toch heeft Sangre Eterna me met Asphyxia aardig bezig weten te houden. Zeker, gepolijste melodische death is anno 2012 op zich niet spannend meer, al probeert Sangre Eterna er een eigen draai aan te geven. En wat mij betreft niet onverdienstelijk. En dat zit 'm dan toch in die behoorlijk aanwezige keyboards. Het goed verzorgde gitaarwerk (strakke riffs!) en de gevarieerde zangstijlen kennen we dan al wel uit Scandinavië, maar het fanatieke enthousiasme (hoe belangrijk is het dat je spelplezier uitstraalt) en de catchy songs vergoeden veel.

Vanaf opener The End Of Beauty tot aan het afsluitende titelnummer Asphyxia (ik laat de alternatieve versie van Seventh Angel buiten beschouwing) is duidelijk dat de synthesizerklanken (inclusief samples in een paar nummers) een extra schwung geeft aan de muziek van Sangre Eterna. Een intermezzo in de vorm van Shattered Sun versterkt dat gevoel alleen maar. Mogelijk te cheesy voor melo death fans, maar het kan de 'neutrale' luisteraar net over de streep trekken om deze muziek eens wat vaker te beluisteren. En daar reken ik mezelf in dit geval dus ook toe.

Verrassend is misschien een te groot woord, maar tracks als The End Of Beauty, The Masquerade, Confession And Death of single Lut Gholein weten me zeker wel te boeien. Zeker daar waar zang, gitaar- en toetsenwerk elkaar versterken ontstaan interessante passages. Een kleine, net wat andere twist binnen een redelijk vastgeroest genre. De meeste nummers klokken ook maar amper boven de 3 minuten, kort en compact, het verhoogt de toegankelijkheid. In combinatie met het al genoemde spelplezier levert dat een handvol prima beluisterbare tracks op. Like!