Jeff Loomis - Plains Of Oblivion
- Jeff Loomis [US]
- Plains Of Oblivion
- 09-04-2012
- Century Media Records [DE]
Tracklist
01. Mercurial (feat. Marty Friedman)
02. The Ultimatum (feat. Tony MacAlpine)
03. Escape Velocity
04. Tragedy And Harmony (feat. Christine Rhoades)
05. Requiem For The Living (feat. Attila Voros)
06. Continuum Drift (feat. Chris Poland)
07. Surrender (feat. Ihsahn)
08. Chosen Time (feat. Christine Rhoades)
09. Rapture
10. Sibylline Origin
Jeff Loomis kennen we natuurlijk vooral als snarengeselaar bij Nevermore. Toen die band uit elkaar spatte nam Jeff Loomis de gelegenheid om z'n solo aspiraties weer uit de koelkast te trekken. In 2008 had de man al eens een volledig instrumentaal album (Zero Order Phase) op de markt geslingerd, dus zo vreemd is deze stap nu ook weer niet. De aanpak is op Plains Of Oblivion echter wat anders: diverse gasten (zie tracklist voor de details), zowel voor nog meer gitaaruitspattingen als voor de zang, werden uitgenodigd om het songmateriaal van een extra dimensie te voorzien.
Nou ben ik de eerste om toe te geven dat gitaarplaten over het algemeen niet de meest spannende albums zijn. Het etaleren van technisch kunnen voert vaak de boventoon, waarbij 'het liedje' er vaak maar bekaaid vanaf komt. Vanuit dat licht bezien is de insteek op Plains Of Oblivion nog niet eens zo'n verkeerde. Met een stevige ritmesectie (Dirk Verbeuren, drums en Shane Lentz op bas) en het gitaarspel van Loomis als basis, zijn met behulp van wat gasten de nodige interessante nummers in elkaar gedraaid, zeker de zang op een aantal nummers heeft echt een toegevoegde waarde.
Het album begint nog als een ouderwets gitaaralbum, met op Mercurial en The Ultimatum (lekker heavy) een tweetal zwaargewichten als extra gitarist kan dit anders dan leiden tot de nodige(?) krachtpatserij. Ik neem aan dat menig gitaristenhartje hier wel sneller van gaat kloppen, ikzelf weet van gekkigheid niet waar ik naar moet luisteren in dit gitaresque orgastisch geweld. Genieten kan ik wel van het lekkere thrashy en bij vlagen ubersnelle Escape Velocity, met overigens ook klasse drumwerk.
Nog interessanter wordt het wanneer zangeres Christine Rhoades (zij vertolkte al eens eerder gastrollen op Nevermore albums) haar intrede doet. Dat begint met het groovy Tragedy And Harmony, in vergelijking met de voorgaande een erg toegankelijk nummer. De toevoeging van zang zorgt sowieso al voor meer 'liedjes' gevoel, in dit specifieke geval haar zang geeft de muziek dan ook nog eens een extra catchy touch. Dat komt helemaal goed naar voren in het balladesque Chosen Time, waar ze echt de show steelt. Er is nog een speciale versie van dit album met daarop twee bonustracks (Collide en Reverie For Eternity), beiden ingezongen door deze zelfde dame, die zou ik graag toch ook eens horen.
Behalve nog wat typische gitaristen-solo-album-nummers (Rapture, het verplichte akoestische nummertje, en Sibylline Origine, crunchy en groovy fretmasturbatie) aan het einde van het album, zijn er tussendoor gelukkig ook nog wat tracks die op een andere manier de aandacht trekken. Het brute, maar toch sferische Surrender is dankzij de bijdrage van Ihsahn een opvallende track, zeker geen nummer dat je op een album als dit zou verwachten. En hoewel wat meer standaard is Continuum Drift behoorlijk genietbaar, door de bijdrage van Chris Poland heeft dit nummer een wat zweverig karakter.
Al met al levert Loomis dus niet echt een clichématig gitaaralbum af. De komst van diverse gasten zorgt voor leven in de brouwerij op z'n eigen feestje, en zelfs wat slagroom op de hapklare taart. Het kan zijn dat een ander geniet van puur instrumentale gitaarplaten, ikzelf hoor toch graag wat meer dan 'alleen maar krachtpatserij op de snaren. Namelijk kunstige muziek verpakt in songs, en daar heeft Loomis gelukkig ook aan gedacht.