Tracer - El Pistolero

• BandTracer [AU]
• TitelEl Pistolero
• Release datum13-05-2013
• LabelMascot Label Group [NL]
• PromotorPimp [NL]

Tracklist

01. El Pistolero (Suite Del Desperado part I)
02. Lady Killer
03. Dirty Little Secret
04. Dead Garden
05. Ballad of El Pistolero (Suite Del Desperado part II)
06. Santa Cecilia (Suite Del Desperado part III)
07. Wolf In Cheap Clothes
08. Scream In Silence
09. Hangman
10. Manic For Ya
11. There's a Man
12. Until The War Is Won (Suite Del Desperado part IV)
13. Now I Ride

Tracer is ontstaan in 2004, toen de gebroeders Michael (zang en gitaar) en Leigh (bas) Brown hun muzikale krachten bundelden met drummer André Wise. Het Australische powerrock trio bracht in eigen beheer en in eigen land twee EP's uit, maar het echte werk begon pas in 2011 met debuutalbum Spaces in Between. Met nieuwe bassist Jett Heysen-Hicks is er recentelijk een opvolger uitgebracht: El Pistolero (op het Nederlandse Mascot label).

Tracer maakt een mengelmoesje van broeierige hardrock / southern rock, grunge en stoner. Heel kort door de bocht: wat mij betreft klinkt de band als Queens Of The Stone Age met Chris Cornell (Soundgarden) op zang. Het broeierige sfeertje dat die band ook vaak heeft, gecombineerd met het klaaglijke aspect van grunge, en dat zit 'm dan vooral in de zang. En om nog maar een vergelijking te maken: in sommige uptempo nummers heb ik het idee dat Dave Grohl zit te drummen, en hebben we een linkje met Foo Fighters te pakken, wat op zich muzikaal ook wel hout snijdt.

Daarmee past de muziek wel perfect bij het thema van het album. El Pistolero is (gedeeltelijk) geïnspireerd op de film Desperado van Robert Rodriguez, zie de hoofdstukjes in de songtitels voor welke nummers dat vooral zijn. Overstuurde gitaren, loodzware bas, strakke drums en dus het op Cornell lijkende stemgeluid van Michael Brown vormen de hoofdbestanddelen voor het album. Het titelnummer vormt een energieke en lekker felle start, uptempo en gedreven zet Tracer een stevige swingende rocker neer. Energieke rock 'n' roll die het beste in de band naar boven lijkt te halen. Deze muziek ademt een typisch 'southern' sfeertje waarin de rockende en groovende stoner goed past.

En om dan maar met de deur in huis te vallen: ik heb het idee dat de band dat niveau niet een heel album lang vast weet te houden. Natuurlijk is zo 'n album niet gebaat bij 13 alleen maar uptempo tracks, maar de variatie die de band voor ogen heeft resulteert wat mij betreft iets te vaak in wat zeurderig geneuzel, waarbij juist de energie ontbreekt. De wat gladgestreken, brave productie van Kevin Shirley (Iron Maiden, Silverchair, Journey, Rush, Bonamassa, Mr. Big, Europe, Him) doet in dit opzicht ook geen goed naar mijn mening. Tracer lijkt daardoor nauwelijks uit de band te springen en kleurt qua geluid wel erg veilig binnen de lijntjes.

Natuurlijk staan er genoeg leuke deuntjes op de plaat. Een lomere track als Dead Garden kan ik prima waarderen. Dynamiek zit bijvoorbeeld ook in het als powerballad vermomde Scream In Silence, het nummer begint lekker rustig en bouwt op naar een stevige climax. El Pistolero heeft dus wel degelijk z'n momenten, maar vind ik als album te weinig onderscheidend, en onderhoudend.