Miseo - Lunatic Confessions

• BandMiseo [DE]
• TitelLunatic Confessions
• Release datum03-09-2014
• LabelBlacksmith Records [DE]

Tracklist

01. Trapped In Veil
02. Daddy's Girl
03. Greed Kills
04. Lunatic Confessions
05. Skin Dress
06. Überzucht und Untergang
07. Harlots For God
08. Everybodys Victim
09. No Guts No Glory
10. Five Star Doc
11. Ingrate Deadbeat

Het nieuwe Duitse death metal gezelschap Miseo bracht op 3 september jongstleden het debuutalbum Lunatic Confessions uit via Blacksmith Records. Het album is de opvolger van de EP The Dead Will Predominate die vorig jaar augustus verscheen. Miseo lijkt me een beetje een side-project van zanger/gitarist Ferli Thielmann, die we hier zonder masker herkennen als de zanger/drummer van Milking The Goatmachine. De drums worden hier betrommeld door Timo Claas, die we op zijn beurt weer herkennen van het eveneens Duitse death metal gezelschap Lay Down Rotten.

De muziek van Miseo sluit eerder aan bij laatstgenoemde band dan bij het geitengezelschap. Hoewel verpakt in een redelijk modern jasje ligt de death metal van de band in de basis in de jaren '90. De kunst is zowel afgekeken bij de Amerikaanse (Obituary) als de Europese (Entombed) scene; die oldschool beginselen worden prima verpakt in een modern groovende stijl. De gitaren klinken lager dan laag, zowel drums als grunt opgefokt, en de bas weet z'n weg daartussendoor perfect te vinden.

Opener/intro Trapped In Veil begint lieflijk; schijn bedriegt uiteraard. Vervolgens laat Daddy's Girl (hallo Entombed!) perfect horen hoe de oldschool death vertaald wordt naar de tegenwoordige tijd. De riffs en ritmes zijn zo oud als de weg naar Rome, maar de uitvoering schuurt zo af en toe behoorlijk tegen de melodeath aan. De deuntjes liggen hoe dan ook lekker makkelijk in het gehoor, zonder afbreuk te doen aan de heaviness van de muziek.

Variatie is er genoeg te horen, leg daarvoor bijvoorbeeld alleen maar Greed Kills (kort, voorspelbaar, met hoempa ritme ter afwisseling) en het titelnummer Lunatic Confessions (heerlijk afwisselend snel en midtempo en altijd headbangbaar, met verspringende ritmes) naast elkaar. De nummers duren niet al te lang, het album ook niet, kans op verveling is er zeker niet. Skin Dress is ook een goed voorbeeld van een pakkend modern death metal nummer, lekker groovend, bijna loom zelfs, maar niet opzienbarend of spannend.

Helaas houdt het gehalte aan afwisseling geen gelijke tred met de originaliteit, of de mate waarin de nummers blijven hangen. Zoals gezegd luistert het album lekker makkelijk weg, maar vluchtigheid is troef. Ideale muziek voor op een festival, waar je lekker uit je dak kunt gaan zonder de muziek echt goed te kennen. Lunatic Confessions is echter geen beklijvend album wat mij betreft.