A Life Once Lost - Ecstatic Trance

• BandA Life Once Lost [US]
• TitelEcstatic Trance
• Release datum16-11-2012
• LabelSeason of Mist [FR]

Tracklist

01. Something Awful
02. Gnawing Lisp
03. Madness is God
04. Miracle Worker
05. Empty Form
06. I Am
07. The Blues
08. People Stare
09. I See, I Hear
10. I Sit Ill
11. Asteroid (bonus cover)

A life Once Lost (ALOL) is een band die al sinds 1999 bestaat. Opgericht in Philadelphia door Doug Sabolick (gitaar) en Bob Meadows (zang). Al meteen na het schrijven van enkele nummers zijn ze gaan spelen in de plaatselijke club met bands als Converge, Dillinger Escape Plan en anderen. Na enkele demo’s en EP’s brengen ze in 2003 hun eerste CD uit, A Great Artist, met deze release hebben ze zich van regionaal bandje tot de ‘National League’ opgewerkt. Met als gevolg een Amerikaanse tour met onder anderen Between The Buried & Me. In 2005 wordt The Hunter uitgebracht, welke ze tot de top van het ‘New Wave Of American Heavy Metal’ genre heeft gebracht. Desondanks moet ik tot mijn spijt toegeven dat ik nog niet van deze band had gehoord.

Samen met bands als Lamb Of God, Clutch, Opeth, SYL, hebben ze 2 jaar rondgetrokken met de OZZFEST 2006 karavaan. Als ze in 2007 Iron Gag uitbrengen, krijgen ze zware kritieken te horen, vooral omdat ze af waren gestapt van hun oorspronkelijke muzikale pad. Ondanks deze kritieken heeft de band toch bijna heel de wereld door getourd met bands als High On Fire, Suicide Silence en Job For A Cowboy. Als deze toer in 2009 ten einde loopt en ze de oefenruimte weer ingaan voor het schrijven van nieuwe nummers vormen zich breuken binnen de band. Als na een jaar blijkt dat er geen progressie zit in het schrijfproces worden Sabolick en Meadows geconfronteerd met de moeilijkste beslissing tot dan. Gaan ze zo verder of beginnen ze met een schone lei. Het laatste gebeurt en zo bestaat ALOL tijdelijk maar weer uit 2 leden. Dit betekent wel dat ze alles weer vanaf het begin opnieuw moeten gaan schrijven. Dit blijkt een intense rit te worden om diverse stijlen in elkaar te laten smelten, en dan toch te blijven klinken zoals ze het liefste willen klinken.

Nu, 3 jaar later ligt het eindresultaat van deze worsteling in de schappen, en ik denk dat ze daar best tevreden mee kunnen zijn. De cd staat vol met hakkende riffs, eindeloze dreunende grooves en repetitieve gitaarpartijen. Het grote voordeel zit hem denk ik wel in de speelduur van de cd, hij klokt net over het halve uur, wat voor dit soort muziek lang genoeg is om de aandacht erbij te houden. Muzikaal ligt het tegen het genre dat groot is geworden door bands als Meshuggah en Tesseract, dus die vergelijking is makkelijk te maken. Om dan toch nog origineel te klinken is natuurlijk best moeilijk. Onlangs heb ik ook de cd van Monuments besproken die zo'n beetje in hetzelfde muzikale straatje acteren maar dan net weer wat anders klinken. Als ik tussen beide bands zou moeten kiezen dan gaat mijn stem naar Monuments.

Ik denk wel dat A Life Once Lost met deze cd een goede stap heeft gemaakt die ze weer terug brengt op de kaart. Een sterk punt op de cd is de Killing Joke cover Asteroid, een band waardoor ze toch zeker zijn beïnvloed. Het is ook een album dat je een keer met koptelefoon op moet beluisteren, er zitten wel verrassende stukje verborgen, zoals een Hammond orgel, tussen de repetitieve gitaarpartijen.