Black Mesa Preservation Society - 13:37

• BandBlack Mesa Preservation Society [NL]
• Titel13:37
• Release datum14-05-2013

Tracklist

01. Welcome to Black Mesa (intro)
02. Misery
03. BMPS
04. Ragequit
05. Sick of Jedi
06. Striders
07. Red Ring of Death
08. Dark Brotherhood
09. Chaos
10. Ragnar the Dead

Black Mesa Preservation Society (gelukkig mogen we van de heren zelf ook Black Mesa of BMPS zeggen) is een nog vrij nieuwe band uit Den Haag/Delft. De heren vonden elkaar in hun gedeelde passie voor metal en gamen, zo'n beetje in augustus 2011. Het combineren van beide, en daarmee het logische vervolg ligt voor de hand. Aldus presenteert Black Mesa het debuutalbum 13:37, en een 'eigen' genre: gamer metal. Al mogen we dat laatste wel met een knipoog nemen, verwacht ik. Op zich natuurlijk best geinig en zelfs wel origineel, want zeg eens eerlijk: hoeveel bands ken je die gamen als thematiek hebben?

Nou zitten er in de muziek en teksten genoeg verwijzingen naar games, die laat ik echter voor wat ze zijn, aangezien ik er totaal niet in thuis ben. De liefhebbers zullen het ongetwijfeld allemaal herkennen, ik laat het even bij de muziek op zich. En dan kom ik uit op redelijk old school death metal, met invloeden uit de thrash, en een melodieuze insteek. Daarnaast verwacht je uiteraard machinale/technische/industrial invloeden wanneer je de term gamer metal hoort, en juist dat ontbreekt eigenlijk, grappig genoeg.

Intro Welcome To Black Mesa opent dan ook geheel in stijl met wat industrial geluiden en samples. Na een kleine anderhalve minuut barst Misery los. Niet al te snelle old school death/thrash met een lekkere grunt, rauw gitaarwerk, een groovende bas en degelijk drumwerk. BMPS gaat lekker lomp van start, met veel nadruk op het basgeluid. Na het intro gaat het tempo op standje mitrailleur, om even verderop weer wat gas terug te nemen. In het algemeen valt het met dat hoge tempo wel mee, vooral midtempo of zelfs verwoestend traag. Het geluid is rauw, de productie is eigenlijk wel wat ''90's' gehouden.

Striders opent met een fraai basintrootje, het nummer is de belichaming van de old school death metal gedachte. Vrij simpel, weinig origineel, maar het luistert zo lekker weg. Een aantal nummertjes zijn ook wel erg kort en raggen er in iets meer dan twee minuten weinig fijnzinnige muziek doorheen. Ik hoor regelmatig aangename riffs en gitaarlijntjes voorbijkomen, terwijl de ritmesctie consequent op standje laag en somber staat.

Afsluiter Ragnar The Dead is ongetwijfeld het meest opvallende nummer van de plaat. Niet alleen is het Nederlandstalig, er komen redelijk wat genre-afwijkende fragmentjes voorbij. Daarmee doet het me een beetje denken aan Heidevolk achtige folk metal. Het akoestische intermezzo en de bijna valse gitaarsolo doen ervoor zorgen, in combinatie met de tekst, dat dit klinkt als een geslaagde grap. “Toen hield Ragnar voor eeuwig zijn mond, en z’n lelijke hoofd rolde over de grond” is het passend slotakkoord.