Black Tongue - The Unconquerable Dark

• BandBlack Tongue [GB]
• TitelThe Unconquerable Dark
• Release datum04-09-2015
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Plague Worship
02. In The Wake ov the Wolf
03. Young Gloom
04. L'appel du Vide
05. Vermintide (ft. Eddie Hermida)
06. Prince of Ash
07. The Masquerade
08. A Pale Procession II: Death March
09. I'm so Tired of Sighing. Please Lord Let It Be Night (ft. CJ McMahon)

Labeltjes plakken, de muziek/metal-scene is er dol op. Althans, platenlabels en promotors zijn dat waarschijnlijk. En dus speelt Black Tongue doomcore, een mengeling van doom, death metal en deathcore. Na twee EP's (Falsifier uit 2013 en Born Hanged uit 2014) trok de band de aandacht van Century Media Records. De twee EP's werden tesamen als album opnieuw uitgebracht en een echt full-length album was de volgende stap. The Unconquerable Dark is nu dan het eigenlijke debuutalbum van deze Britten; maar eens horen of zij daadwerkelijk een andere draai aan de overvolle en voorgekauwde metal/death-core weten te geven.

Na een eerste beluistering kom ik tot de gedachte dat het wel lijkt alsof deze muziek zo gemaakt is dat het alleen gaat om de bedoeling om zo heavy mogelijk te klinken. Er is zo veel te horen dat het geluid echt helemaal dichtgemetseld is, wat het tot een erg vermoeiende luisterervaring maakt. En uiteindelijk ook erg eentonig. Want veel onderscheid herken ik niet tussen de verschillende nummers. Ik ontwaar slechts een aaneenrijging van breakdowns, gedowntunede gitaren, gepitchte vocalen, en verder vooral veel, nou ja, kabaal.

Grappig genoeg moest ik, bij mijn eerste kennismaking met deze band via de video voor L'appel du Vide, aan een soort van black metal denken. Dit nummer doet me in het begin eerder denken aan blastbeats en atmosferische black dan aan death metal of iets met -core. Mogelijk dat het atmosferische aspect dan voor doom moet doorgaan, want dat laatste hoor ik er niet echt in. Later zorgen de vervormde riffs en tempowisselingen wel voor het metalcore-element.

Het album begint met Plague Worship, dat in eerste instantie zeker wel iets van doom weg heeft. Het bevat zelfs ook wel wat sfeerelementen. Alleen past daar die schreeuwerige zang totaal niet bij, dat is dan wel weer echt -core. Ook In The Wake ov the Wolf heeft nog wel het mengelmoesje van deathcore met doom-invloeden, maar gaandeweg erger ik me hoe langer hoe meer aan de dichtgeplamuurde brei aan geluid.

Mogelijk dat de echte liefhebber/kenner van dit soort muziek het allemaal een stuk beter kan bevatten en duiden; of misschien is dit wel 'muzikantenmuziek', die te technisch is voor mijn leken-oortjes. Maar als algemene metalliefhebber/luisteraar kan ik niet genieten van deze geluidsmuur.