Civil War - The Killer Angels

• BandCivil War [SE]
• TitelThe Killer Angels
• Release datum11-06-2013
• LabelDespotz Records [SE]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. King Of The Sun
02. First To Fight
03. ints Patricks Day
04. Rome Is Falling
05. Sons Of Avalon
06. I Will Rule The Universe
07. Lucifers Court
08. Brother Judas
09. My Own Worst Enemy
10. Gettysburg
11. March Across The Belt

De ontstaansgeschiedenis van Civil War mag bekend worden verondersteld: vier Sabatonleden besluiten begin 2012 die band te verlaten, en daarmee was eigenlijk direct Civil War een feit. De basgitaar en vooral de cruciale positie van zanger bleken al snel naar volle tevredenheid ingevuld, en al bijna net zo snel kon het publiek middels diverse EP's / singles worden opgewarmd voor het albumdebuut. The Killer Angels is inmiddels een feit, net zo overduidelijk als dat de muzikale insteek van Civil War als twee druppels water lijkt op die van Sabaton.

Dat is op zich logisch, onvermijdelijk zelfs misschien, maar het leidt naar mijn idee wel tot de conclusie dat (de beruchte) muzikale meningsverschillen in elk geval niet de oorzaak zijn van de breuk met het toch redelijk succesvolle Sabaton. Ook het oorlogsthema blijft grotendeels gehandhaafd, al legt Civil War zich nadrukkelijk toe op het bezingen van de Amerikaanse Burgeroorlog (duh). Maar wat dan wel de oorzaak van de breuk is geweest blijft de vraag, die eigenlijk nooit echt bevredigend is beantwoord. Bijna a la Rhapsody (Of Fire) bestaan er tot beider tevredenheid(?) twee bands naast elkaar die muzikaal in hetzelfde vaarwater zitten.

Het grootste verschil tussen de twee bands zit 'm in de vocalen. Het is me al snel duidelijk dat 'nieuwe aanwinst' Nils Patrik Johansson (met een verleden in Astral Doors en Lion's Share) een beduidend breder inzetbare zanger is vergeleken met de toch relatief beperkte Joakim Broden. Qua vergelijking (niet qua niveau zeg ik er nadrukkelijk bij) heeft de zang nog het meest weg van Ronnie James Dio (R.I.P.). Dat de man daarmee een aanwinst is voor de verder wel Sabatoniaanse muziek lijkt me glashelder.

Wat we dus te horen krijgen is toegankelijke, niet al te ingewikkelde power metal met veel meezingmomenten en sfeervolle toetsenklanken. Geen instrumentale krachtpatserij, daar lenen de degelijke muzikanten zich ook niet echt voor, maar simpelweg sterke, pakkende deuntjes. Mits je daar voor open staat natuurlijk. De nummers zijn over het algemeen niet al te snel, de nadruk ligt op power en heldhaftigheid, een zekere mate van epiek of bombast; waarbij in het laatstgenoemde aspect de toetsen hun rol spelen, eventueel in combinatie met de zang.

Zoals opener King Of The Sun al direct laat horen voelt Civil War zich als een vis in het water met het dreigende, licht-epische geluid. De muziek klinkt krachtig, er wordt niks overdreven, alle instrumentarium staat in dienst van het liedje. De zang mag hierbij een hoofdrol voor zich opeisen, en is dan ook een sterke troef van de band. Naar het einde van het nummer toe hoor je goed waar het de band om te doen is, whoo hoo hoo. Qua catchyness gaat er op dit album haast niets boven het nadrukkelijk Iers getinte Saint Patrick's Day (ik denk zelfs bij vlagen Over The Hills And Far Away te horen).

Dat de band ook wel met snellere power metal uit de voeten kan, laat men goed horen in First To Fight, waarin zelfs de solo niet mag ontbreken. Zo staan er nog wel een paar op het album: Sons Of Avalon (fraai middenstuk), en afsluiter March Across The Belt, maar die nummers hebben niet mijn voorkeur. Ik hoor Civil War het liefst in de meer dreigende en langzamere of midtempo tracks als King Of The Sun, Rome Is Falling (een krachtig nummer), I Will Rule The Universe (machtig) of Brother Judas (niet alle nummers gaan over de Civil War).

Beide aspecten zijn goed verdeeld over The Killer Angels, zodat een breed aanbod aan power metal voorbij komt. Fans van Sabaton, en klassieke power metal in het algemeen, hebben er weer een leuke aanwinst bij. Civil War zal er de wereld niet mee veroveren, maar de band is goed genoeg om z'n eigen plek in de muziekscene te vinden.