Cote D'Aver - Proboscis Strangulation

• BandCote D'Aver [NL]
• TitelProboscis Strangulation
• Release datum28-06-2013
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Bitchslapped
02. Clawhammer Castration
03. Proboscis Strangulation
04. Graveyard Fiesta
05. Sacrifacial Nun
06. Three Days On A Rope
07. Lymphatic Philariasis
08. Regurgitating Guts
09. Piss In My Ass
10. Backstabbing Granny
11. Formicphilliac

Tien jaar geleden zag Cote D’Aver het levenslicht. Onder het motto van: 'geen gelul, death/grind zonder poespas spelen,' verscheen er naast een demo slechts één album. Men mocht wel het podium delen met helden als Napalm Death, The Rotted en Entombed. Proboscis Strangulation is het gloednieuwe wapenfeit van deze vijf smeerkezen uit Leeuwarden. Of ik daar even mijn ongezouten mening over wil geven, vraagt men via de begeleidende info. Als mij dood door verwurging met een niet nader te bepalen slurf bespaard mag blijven, wil ik dat best doen.

Want er gaat een beerput open als na een rap van Southparks Eric Cartman het openingsnummer Bitchslapped aanvangt. Een stroom drek uit een door parasieten en virussen aangevreten anus sleurt je mee de onpeilbare diepten van het riool in. Het begint traag en groovend. Het rattengebroed gaat nog niet uit de weg voor de aanstonds naderende strontgolf. Maar als de snelheid erin komt is er geen houden meer aan. Dan worden binnenkanten van de rioolbuizen ernstig aangetast door de zieke, met groene bellen vergeven tsunami van kak.

Nummers als Clawhammer Castration en Three Days On A Rope (spitsvondige titel) reutelen lekker ongedwongen in het uitwerpselenbad. Geheel in de klassieke traditie van de oude Severe Torture of de vroegere Cannibal Corpse. Brulbroei Gerard beschikt over een intens zieke putgrunt waarmee alle viezigheid extra onderstreept wordt. De riffs hakken er gewelddadig op los. Ondanks dat er wel belletjes gaan rinkelen bij het aanhoren ervan, komen ze aan als mokerslagen met een botte bijl waarbij het lekker lang duurt voordat je ingewanden door het splijtende vlees naar buiten komen rollen. En dat past erg goed bij het vettige karakter van Cote D’Avert.

Wat ook goed bij het vettige karakter past is het ietwat doffe geluid. De conussen krijgen het zwaar te verduren in de ruimhartig aangewende tragere passages. Daardoor krijgt het album ook een beetje een retro-sfeertje mee. De jaren '90 zijn niet ver weg in de perverse geest van het album.

Cote D’Aver heeft met Proboscis Strangulation een heel charmant schijfje afgeleverd voor wie van ultravieze death/grind houdt waarbij serieuze artistieke doelen even lekker uitgelachen mogen worden. Ja, puberale grappen en grollen. Nou en? Er wordt uitstekend spel op de mat gelegd en een bijzonder ranzig sfeertje geschapen. Missie geslaagd. Toch?