Diemonds - Never Wanna Die

• BandDiemonds [CA]
• TitelNever Wanna Die
• Release datum04-09-2015
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Never Wanna Die
02. Hell Is Full
03. Over It
04. Ain't That Kinda Girl
05. Secret
06. Better Off Dead
07. Forever Untamed
08. Wild At Heart
09. Meet Your Maker
10. Save Your Life

Never Wanna Die is het tweede album van de Canadese rock/metalband Diemonds. In het promopraatje van het label staat er achter het woord Canadese nog een kwalificatie die men meent te moeten gebruiken voor de band, maar die vind ik in deze context onzinnig. Ok, Diemonds heeft een zangeres, maar om de band dan maar onder female-fronted te scharen slaat de plank wat mij betreft volledig mis - dat geldt sowieso voor die overbodige term naar mijn idee; het is immers geen genre. Even overbodig is de opmerking dat de betreffende frontdame (Pirya Panda) nog sexy zou zijn ook. Dat mag wat mij betreft, maar is dat niet (ook) een kwestie van smaak?

Goed, nu dit recht gezet is kunnen we naar de muziek. Ok, ook dat is een kwestie van smaak, maar kan nog wel redelijk objectief bekeken - of beter: beluisterd - worden. The Diemonds - overigens genoemd naar gitarist C.C. Diemond - wordt geschaard onder de sleaze rock, waarbij we ook invloeden van glamrock, rock 'n' roll/punk en ouderwetse metal tegenkomen. Vergelijkingen worden gemaakt met acts als Mötley Crüe en Steel Panther, waaraan ik graag een meer ouderwetse grondlegger als Quiet Riot zou willen toevoegen.

Verwacht dus iets dat als rauwe straat-rock/metal bedoeld is, maar ondanks dat toch behoorlijk pakkend en clean ten uitvoer wordt gebracht. Best brave muziek dus eigenlijk, waardoor de vergelijking met de jaren '80 'hair metal'-bands dubbel op gaat. Want ook zij claimden een 'ruig' imago, maar de muziek was zo catchy als wat.

Opener en titelnummer Never Wanna Die is een goed voorbeeld: de riffs klinken in eerste instantie best ok, de zangeres heeft een prima rockstem, maar het refrein vind ik wel erg cheesy. Hell Is Full en Over It gaan op dezelfde voet verder en zijn ondanks een enkele venijnig bedoelde gitaaruitbarsting ook veel te poppy om echt te rocken naar mijn beleving. Of neem Ain't That Kinda Girl; dit doet me aan The Runaways of Joan Jett denken. Ok, old school, maar dit belichaamt zeker niet wat ik in rockmuziek zoek. Secret is de verplichte ballad en doet het voor mij ook zeker niet.

Ik heb inmiddels begrepen dat het voor Diemonds allemaal lekker loopt momenteel. Op basis van de herkenbare, pakkende muziek snap ik dat op zich nog ook. Maar mij doet het niet zo veel: te uitgekauwd, te zielloos. Hier zit meer marketing achter dan gevoel, denk ik.