Evenoire - Herons

• BandEvenoire [IT]
• TitelHerons
• Release datum15-04-2014
• LabelScarlet Records [IT]

Tracklist

01. Herons
02. Drops Of Amber
03. Season Of Decay
04. Love Enslaves
05. The Newborn Spring
06. When The Sun Sets
07. Tears Of Medusa (feat. Linnéa Vikström)
08. Devil's Signs
09. The Lady Of The Game
10. Wild Females
11. Aries (Bonus Track)

Na hun succesvolle debuut Vitriol uit 2012 is het opmerkelijke Evenoire terug met hun tweede plaatje Herons. Deze begint met de titelsong; een kalme intro als een kabbelend beekje, waar de kristallen stem van Lisy Stefanoni een brug vormt naar de echte opener: Drops of Amber. Een nummer met veel vreemde middentonen maar toch aardig catchy te noemen. In elk geval een begin dat de aandacht trekt!

Seasons of Decay komt bij vlagen wat grungerock-achtig over, wat in combinatie met springerige fluit heel merkwaardig klinkt. Toch klinkt onze Lisy hier een beetje geforceerd en vastbesloten om zo hard mogelijk te klinken. Wat meer behapbaar is Love Enslaves, dat vanaf de eerste tel de aandacht goed vasthoudt en veel variatie toont.

Wat ik tot nu toe mis (als kiespijn) is de Dream Theater-achtige halve tonen en basloopjes waar ik me bij hun eerste album zo aan heb gestoord. Lekker weglaten zeg ik, en genieten van de groei die Evenoire hier toont, en ook weer tevoorschijn komt in The Newborn Spring. Deze is weer alles behalve standaard, en bij vlagen zelfs chaotisch te noemen, maar heeft een fijne flow.

Toch weer dat immer bekende bashuppeltje in When The Sun Sets. Oeioei, daar gaat mijn eerder gegeven compliment! Naja, als ze het niet te veel doen kan ik het nog door te vingers zien. Sprookjesachtig en stevig, zijn de sleutelwoorden bij dit nummer. Wel complimenten naar de drums die zalig door de coupletten heen marcheren en het niveau weer prachtig opkrikken.

In Tears of Medusa horen we de getalenteerde Linnéa Vikström (Therion) op de gastvocalen. Die twee klinken ook heerlijk samen, en maken van dit pakkende nummertje een waar feestje. Enigszins dreigen en ergens weer euforisch. Devil’s Signs is een van de wat meer chaotische nummers op dit plaatje. Mede te danken door de melodielijn die all over the place huishoud. Moeilijk te volgen, rustig op het ene moment en zeer stevig op het andere. Dit word goedgemaakt in The Lady Of The Game, dat tot nu toe het meest meezingbare nummer blijkt op Herons. Visitekaartje hier is toch echt de semi-gitaarsolo die zo nu en dan ertussendoor komt glippen.

Na een wat apart en piekerig begin duikelt Wild Females door de speakers met een geinig, folk-achtig ritme. Een heel vrolijk nummer waar zowat op te dansen valt. Met vlagen wat bitterzoet, geholpen door duistere gitaarshreds onder een huppelende fluit. Afsluiter is de 7 minuten durende bonustrack Aries, waar uit de maat bashuppeltjes me weer komen herinneren waarom ik het eerste album nooit in mijn playlist heb gehouden. De melodie heeft moeite met op gang te komen en voelt over het algemeen gewoon vreemd aan. Qua zang trekt Lisy wel alles uit de kast en daar gaat nu dan ook alle credits naartoe.

Na een wat anticlimactisch einde kom ik dan ook tot de conclusie dat Evenoire niet heeft stilgezeten. Er zit al veel meer vaart, unieke geluiden en lekkere ragherrie in Herons dan dat er ooit in Vitriol heeft gezeten, en dat mogen ze mooi in hun zak steken. Daar laat ik het dan ook bij.