Generation Kill - We're All Gonna Die

• BandGeneration Kill [US]
• TitelWe're All Gonna Die
• Release datum15-11-2013
• LabelNuclear Blast [DE]

Tracklist

01. Born to Serve
02. Prophets of War
03. Death Comes Calling
04. Friendly Fire
05. Carny Love
06. Vegas
07. There Is No Hope
08. We're All Gonna Die

Tegelijk met het laatste Hell album viel vorige week ook het album We're All Gonna Die van Generation Kill op onze digitale deurmat. Ook een album dat al in november verscheen, onder bezielende begeleiding van Nuclear Blast.

Generation Kill is opgericht in 2008 door Exodus brulboei Rob Dukes, samen met Rob Moschetti, ex-bassist van onder anderen M.O.D. en Pro-Pain. Aangevuld met andere muzikanten met de nodige ex-bands achter hun naam is dus weliswaar sprake van een nieuwe band, maar zeker geen groentjes.

De band debuteerde twee jaar geleden verdienstelijk met Red White And Blood. Een album dat bol stond van de old school thrash metal in de geest van Slayer en Exodus, en de hardcore invloeden die ze delen met bands als Anthrax en S.O.D. Nu is er dan het nieuwe album We're All Gonna Die, maar eens horen hoe de band twee jaar later klinkt.

Wat direct opvalt is dat het tempo met regelmaat gevoelig lager ligt. En dat pakt de ene keer wat beter uit als de andere. Gebleven zijn de ziedende thrash en hardcore uitbarstingen, waar met name vocalist Dukes lekker venijnig uit de hoek kan komen. De riffs en breaks vliegen je om de oren, uitstekend headbangvoer, en zeker muziek waar het old school hartje sneller van gaat kloppen. De hardcore invloeden zitten 'm vooral in de hakkende riffs en opgefokte ritmes, daarnaast ook in de herhalingen (in de shouts) in de refreinen.

Born To Serve is een goed gekozen opener: een modern, groovend metalnummer dat veel belooft voor wat komen gaat. Wanneer echter een nummer als Death Comes Calling voorbijkomt verslapt de aandacht een beetje. Een nummer geheel in traag tempo, ik heb daar als doomliefhebber uiteraard totaal geen moeite mee. Maar Generation Kill slaagt er niet in om zo'n nummer in z'n geheel spannend te houden. De vergelijking die hier het dichtst in de buurt komt is wat mij betreft Pantera, een band die wel het nodige gevoel in tragere, doomy nummers wist te stoppen.

Beter bevalt de band me dus in de hogere of midtempo regionen. Wanneer daarin het tempo vertraagd wordt dient dat de dynamiek binnen het nummer, en dat doet de band dan weer heel goed. Zo doet het eerste stuk van Prophets Of War ook nadrukkelijk aan Pantera denken, maar dit nummer bevat meer veelzijdigheid en spanning. Beukers als Friendly Fire en There Is No Hope vormen de slagroom op de taart, met heerlijk gitaarwerk en een ontketende Dukes. Niks vernieuwends, wel zeer onderhoudend.