Loading...

Gorguts - Colored Sand

Gepost in Reviews door Edwynn op 12-09-2013

Tracklist

01. Le toit du monde
02. An Ocean of Wisdom
03. Forgotten Arrows
04. Colored Sands
05. The Battle of Chamdo
06. Enemies of Compassion
07. Ember's Voice
08. Absconders
09. Reduced to Silence

Middels het hagelnieuwe Colored Sands meldt het Canadese Gorguts zich weer terug aan het front. Lang geleden kwam de band op met de Zweedse death metalgolf waarvan Entombed en Dismember bekende exponenten zijn. Considered Dead, het album waarmee Gorguts debuteerde stond vol met knap geconstrueerde doch typische death metal die gelieerd was aan die stroming. De evolutie zette zich in met het iets technischere The Erosion Of Sanity. Daarna verdween de band van het toneel.

In 1998 kwam de band terug met de compromisloze uitspatting die Obscura heet. Een album vol met ontzettend drukke technische waanzin. Het was een ongekend intrigerend album al valt voor te stellen dat adepten van Considered Dead hebben klaar gestaan met rieken en brandende fakkels voor de huizen van de bandleden. In 2001 verscheen nog een album en toen werd het weer heel lang stil. Een gedeelte van de band zette haar werk voort in Negativa. Maar ook dat leverde geen vruchtbare bodem voor albums of zo.

Met het nieuwe album laat de band wel zien dat het opwekkingsritueel geslaagd is. De death metal van weleer klinkt nog zachtjes door in het totaalgeluid, maar Colored Sands is vooral iets heel nieuws. Nog steeds grossiert het kwartet in technische manoeuvres, maar het ADHD-gehalte van Obscura is er vanaf. Wat Gorguts doet is scheppen van sfeer middels het creëren van ruimte binnen de death metalkaders. Lange nummers als An Ocean Of Wisdom en het magische Absconders laten zich omschrijven als enkele woeste death metalkernen die omgeven worden door progressieve wervelwinden die vooral kalmte en rust in het geheel lijken te willen rammen. Bij vlagen moet ik dan ook denken aan Opeth of Ephel Duath. Sommige van die rustige passages neigen naar elementen uit de fusion zoals Ephel Duath en ook wel Cynic die ook gebruiken. De dynamiek die daardoor ontstaat, is subliem.

Het collectief opereert als een eenheid. Geen van de bandleden treedt op de voorgrond. De texturen die het neer legt zijn zo rijk behangen met details dat het helemaal niet erg zou zijn als we weer tien jaar moeten wachten op een opvolger. Met dit album kunnen we even zoet zijn.

Het heeft ook helemaal geen zin om apart stukken eruit te pikken en die aan te prijzen. Alle composities zijn perfect gevormde hybrides tussen woeste technische death metal en eerder genoemde externe invloeden. Slechts het schitterende strijkersintermezzo The Battle Of Chamdo is uitzondering op de regel. De zorgvuldig gelaagde thema’s zijn complex van aard en leveren voer voor muzikanten om zich op stuk te kunnen bijten. Niettemin slaagt Gorguts er in om het niet te laten duizelen voor de luisteraar. Het eenvoudig om je mee te laten nemen in de wereld die het album voor je opent. Het collectief opereert als een eenheid. Geen van de bandleden treedt op de voorgrond.

Tekstueel is er ook veel interessants te beleven. Gorguts neemt ons mee naar Tibet. Een land waar het bedrijven spiritualiteit tot kunst verheven is, maar ook een land dat de nodige strubbelingen te verduren heeft gehad. Beide aspecten komen aan de orde. Het mystieke land hoog in de bergen dat de ondergang tegemoet ziet vanwege de Chinese overheersing. Opperhoofd Luc Lemay vangt het in enkele sterke staaltjes proza.

Gorguts heeft wat mij betreft zichzelf opnieuw overtroffen. Het is dapper om niet mee te gaan met de vaart der volkeren en te gaan wentelen in obligate retro death metal. Niet dat daar iets mis mee is, maar daar hebben we al zo verrekte veel van op het moment. Het combineert halsbrekende techniek met atmosferische invloeden en daardoor heeft Colored Sands eerder een berustend dan een bruut karakter. Voor wie zich warm waant bij de klanken van de meer avontuurlijke bands zoals Cynic en Ephel Duath alsmede uiteraard Gorguts zelf, is Colored Sands eigenlijk gewoon een must have.

Luc Lemay - Guitars, Vocals

Kevin Hufnagel - Guitars

Colin Marston - Bass

John Longstreth - Drums