Holz - Emulating Felicity
- Holz [NL]
- Emulating Felicity
- 01-02-2014
- Eigen beheer
Tracklist
01. Ad Hominem
02. Sceptic
03. Water Falls
04. Pобот
05. Catron
06. Automaton
07. Contingency
08. Diatonic
09.
Pffff, zelden heb ik mij zo lang zitten bezinnen op een album(review) dan op Emulating Felicity van Holz. Holz is de Nederlandse muzikant Harry Holzhauer, ook bekend als King Harm of Bastard (allemaal aliassen op een rij dus), van bands als Dimension Seven (lang geleden alweer, de hoogtijdagen van de nu-metal, en ooit nog gespeeld op de Aaltjesdagen in Harderwijk kan ik me herinneren) en KYU (drie jaar geleden nog gezien in Estrado) en King Locust. Holz, laat ik het daar dan maar op houden, speelt experimentele, instrumentale metal. Waarbij de goede man alles zelf doet: schrijven, inspelen, opnemen, mixen en masteren, en ook nog het artwork, release- en promowerk.
Album Emulating Felicity is alweer het vierde van onze Harry, en mijn eerste. Hoewel ik dus wel muziek ken (en in huis heb) van de oudere bands, is dit album mijn kennismaking met Holz. En, zoals de eerste zin van dit schrijfsel duidelijk maakt, een lastige; geen liefde op het eerste gezicht. Er is ook nauwelijks een overeenkomst te bedenken tussen deze muziek en de eerdere bands van Holzhauer. Hoewel KYU hield ook wel van niet-doorsnee song-structuren. De instrumentale muziek op Emulating Felicity is dan ook geen hapklare brok. Er zit ook nog een thema aan vast over een falende robot, maar dat vind ik voor de muziek niet zo interessant.
De gitaar-georiënteerde muziek is in het algemeen lekker heavy, zoals opener Ad Hominem laat horen. Meerdere riffs en ritmes buitelen over elkaar heen, maar blijven wel een sterk geheel vormen. Er zitten wel elementen in van 'klassieke' metal-gitaar-albums, maar over het geheel genomen gaat Holz zijn eigen weg, met postrock, doom en sludge invloeden als voornaamste ingrediënt. Dit eerste nummer zet me overigens in eerste instantie wel op het verkeerde been, de rest van de tracks is namelijk een stuk korter en compacter; en blijkt zeker niet altijd gitaar-gericht.
Sceptic en Water Falls vallen me hierna op vanwege het enorme vette basgeluid, dat de hoofdrol lijkt te spelen. Natuurlijk blijft het daar niet bij, en wordt er constant afgewisseld qua tempo, ritmes en sfeer. Van spijkerhard tot gevoelig zacht, Holz is van alle markten thuis. Opvallend na deze twee tracks zijn twee korte stukken, Pобот (beetje industrial) en Catron (met gesproken stukje tekst; een sample?), dat lijken me haast wel twee intermezzo's of zo. Wel opmerkelijk dat ze na elkaar op het album geplaatst zijn; zal wel iets met het concept te maken hebben of zo.
Daarna dendert het album 'vrolijk' verder in dezelfde, inmiddels redelijk vertrouwd aandoende, klanken. Overwegend log en zwaar, vaak repetitief maar altijd voldoende afwisselend om de luisteraar bij de les te houden. Op weg naar wat onvermijdelijk is: het einde. Zoals ik in het begin al schreef heeft dit album me aardig wat hoofdbrekens gekost, en tijd nodig gehad om de muziek te bevatten, en nog altijd moeite om het goed te beschrijven. Het blijkt uiteindelijk (gelukkig maar) wel de moeite waard: Emulating Felicity was een uitdaging waarvan ik blij ben dat ik 'm aangegaan ben.
