Månegarm - Månegarm

• BandMånegarm [NO]
• TitelMånegarm
• Release datum20-11-2015
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Blodörn
02. Tagen av Daga
03. Odin Owns ye All
04. Blot
05. Vigverk - del II
06. Call of the Runes
07. Kraft
08. Bärsärkarna från Svitjod
09. Nattramn
10. Allfader
11. Månljus (bonus)
12. Mother Earth Father Thunder (Bathory cover)

Månegarm is een wolf uit de Noorse mythologie die leeft van het bloed van stervende mensen. Tijdens Ragnarök maakt hij jacht op de maan om die uiteindelijk proberen te verzwelgen. De Zweedse band Månegarm (in 1995 opgericht als Antikrist) geldt inmiddels als een stabiele (sub)topper in de internationale blackened viking/pagan metal scene. Met naast de woeste black metal uitbarstingen af en toe ter afwisseling een subtiele folksong of gevoelig liefdesliedje heeft de band deze plaats veroverd en verdiend. Het laatste album Legions Of The North (juni 2013) is hier ook besproken, dus nu op naar nummer acht, dat als titel eenvoudigweg de bandnaam heeft meegekregen.

Normaal gesproken is een selftitled album een debuut, of juist een overzicht, verzamelaar of iets dergelijks. En precies dat gevoel heb ik een beetje bij het beluisteren van Månegarm; het album dus. Het klinkt als een mix van oud en nieuw, en van diverse stijlen. Zo staan er deze keer maar liefst vier ingetogen, (semi-) akoestische nummers (Blot, Vigverk – Del II, Bärsärkarna från Svitjod en Allfader) op het album, mogelijk een uitvloeisel van het 'succes' van voorgaand vergelijkbaar materiaal (de heruitgave van Urminnes hävd - The Forest Sessions).

Daarnaast horen we deze keer 'slechts' twee nummers in het Engels (Odin Owns Ye All en Call Of The Runes) die daarmee als vreemde eenden in de verder Zweedstalige bijt klinken. Dit klinkt op voorhand dus al niet als een consistent geheel. Sowieso zijn die twee nummers niet echt de sterkste van het album, en klinken me in de oren als een geforceerde poging om in een live-situatie het publiek mee te krijgen. Met name Odin Owns Ye All laat zich wel erg makkelijk meelallen. En dat gevoel heb ik bij wel meer nummers van het album: veel midtempo, de rauwheid en snelheid van 'vroeger' lijkt er wel vanaf (Kraft bijvoorbeeld). De vaak genoemde scherpe randjes lijken verdwenen. Logische groei of een knieval voor de massa, die zich de laatste jaren vertrouwd voelt in de hausse van inwisselbare folk/metalbands.

Opener Blodörn klinkt nog vertrouwd als Månegarm, en grijpt terug op het woeste bandgeluid van weleer. En is daarmee zo'n beetje een uitzondering op dit album, samen met Nattramn naar het eind van het album toe. Mijn persoonlijke mening is dat met de genoemde opener ik het beste nummer van het album al gehoord heb. Ik heb geen idee hoe de fans van Månegarm op dit album zullen reageren. Geheel onverwacht komt de huidige muzikale invulling niet, toch kan ik me voorstellen dat de liefhebbers wat meer van de oorspronkelijke Månegarm zouden willen horen. Ik hoor vooral een band die meerdere kanten van zichzelf wil laten horen, maar het niet lukt om dat verenigd op een album te krijgen. Waardoor bij mij een vleesch nog visch gevoel overblijft.