Monobrow - Big Sky, Black Horse

• BandMonobrow [CA]
• TitelBig Sky, Black Horse
• Release datum12-06-2014
• LabelEigen beheer

Tracklist

Cicada
These Mountains Don't Want Us Here
Ancient Arctic Wanderer
Old Man Mouthbreather
The Surveillance
Hamartia
Big Sky, Black Horse
Immortal Dwarf (bonus)

"Alchemy can be defined as a seemingly magical process of transformation, creation, or combination. In the vast frozen fortress that is Canada, Monobrow are true riff wizards of alchemy."

Dat vind ik wel een mooie introductie van de band zelf. Instrumentale, op klassieke leest geschoeide, heavy rock / stoner, daar is het Canadese Monobrow niet uniek in. De band bracht in juni van het vorig jaar het derde album Big Sky, Black Horse uit, na het selftitled debuut Monobrow uit 2010, en Bennington Triangle Blues uit 2012. Braaf elke twee jaar een album dus.

Monobrow is een trio, simpelweg drums, bas, gitaar; en meer hoeft dat soms ook niet te zijn. Wanneer Cicada het album opent zit ik, zoals wel vaker bij dit soort muziek, direct in de Black Sabbath modus. De muziek is lekker aan de vlotte kant, het rockt allemaal lekker door, en bevat aanstekelijke grooves. Zo op z'n tijd wordt er even een tandje terug geschakeld om een rustmomentje in te lassen, en daarmee ook wat dynamiek in de nummers aan te brengen. Dit komt de beluisterbaarheid absoluut ten goede. Monobrow brengt dus geen slome doom-variant van stoner, maar een lekker energieke.

These Mountains Don't Want Us Here laat horen dat de band ook niet vies van een psychedelische insteek, met name de herhaling naar het einde van dit nummer doet wel wat hypnotiserend aan. Ook Ancient Arctic Wanderer bevat weer zo'n lekker vertraging halverwege; nu pas snap ik waarom de band z'n eigen muziek 'high energy doom' noemt. Dat klinkt wat tegenstrijdig, maar wanneer opgewekte en deprimerende passages elkaar zo afwisselen klopt dat eigenlijk best goed. Ook het navolgende Old Man Mouthbreather voorziet daar precies in.

En zoals wel vaker in dit genre wordt een zanger dan ook niet gemist. Zelfs een lange track (bijna 12 minuten) als het titelnummer Big Sky, Black Horse weet de band interessant te houden door middel van genoemde afwisseling. Spelend met tempo's en afwisselend in sfeer is dit toch echt een van de meest aansprekende nummers van het album. Het nummer bevat heel subtiel ook wel een beetje een spacerock-achtige feel, maar refereert toch bovenal aan de almachtige Goden van de riff, Black Sabbath.

Ik heb genoten van een afwisselend en energiek album, dat bol staat van de tempowisselingen en veranderingen in ritme, en bovenal vette grooves. Het bewijs dat instrumentale stoner meer dan voldoende kan boeien.