Nightbitch - Chainmaker

• BandNightbitch [US]
• TitelChainmaker
• Release datum26-03-2013
• LabelEar One Productions
• PromotorEarsplit PR [US]

Tracklist

01. Chainmaker (3:48)
02. Disrober (3:38)
03. Into the Fire (Deep Purple cover)(3:41)

Vanuit New Haven (CT, U.S.A.) is Nightbitch actief sinds 2009. De band is begonnen als samenwerking tussen rockgitarist Ryan Adams, met een voorliefde voor Blackmore, Danzig riffs en ranzige, occulte 70's films, en doom metal zanger Phil Swanson (Seamount, Hour of 13). De band schreef snel naam met debuut EP Sex And Magic, die in de underground al snel uitverkocht op tape en vinyl. Swanson vertrok al weer snel, de resterende bandleden achterlatend om te gaan werken aan een debuutalbum. Als voorproefje daarop verschijnt eind maart een 12' drietrack single Chainmaker, mijn kennismaking met Nightbitch. Overigens maakten zowel Ryan Adams, drummer Chris Taylor als bassist Mark Eles ooit deel uit van de live band van Hour of 13; klein wereldje dus.

Zoals de bandnaam, coverart en de hobby's van bandleider Ryan Adams al doen vermoeden, hoeven we van Nightbitch geen gevoelige snaren of andere fijnzinnigheid te verwachten. De rockmuziek is sleazy, doomy, licht psychedelisch, occult; maar bovenal rauw. Zowel gitaar als bas vervullen een prominente rol op opener en titelnummer Chainmaker, waardoor een lekker log geluid ontstaat. Compact, to the point, met een verzorgde opbouw is het een lekker lomp rockende en toch toegankelijke track.

Disrober is nog meer riffgericht en klinkt nog wat donkerder. Ook iets meer aandacht voor de zang (van drummer Chris Taylor overigens) die in dit werk prima tot z'n recht komt, en net als de muziek als basiskenmerk rauw heeft. Dit nummer is minder 'rock' als het vorige, en sluit meer aan bij de heersende retro / occult hype, duistere heren worden dan ook bejubelend toegezongen.

Het derde en laatste nummer op deze EP is een redelijk aparte keuze, ondanks de gekende voorliefde van Ryan Adams voor collega gitarist Blackmore. Het is een cover van Deep Purple's Into The Fire, van het In Rock album uit 1970. Zoals voor veel covers geldt zal het een open deur zijn, maar ondanks de sterke uitvoering geef ik toch echt de voorkeur aan het origineel. Met name door het ontbreken van het karakteristieke toetsenwerk ontbreekt er in deze versie toch wel wat. Zeker daar waar de gitaar soleert blijft er een leegte achter. Daarnaast vind ik de meer hysterische manier van zingen van Gillan, met name op het In Rock album, zo veel beter bij de sfeer van deze muziek passen.

Al met al heeft Nightbitch voor mij toch een redelijk visitekaartje afgegeven. Wel erg kort, maar misschien smaakt het daardoor juist wel naar meer. Ik ben wel benieuwd in welke richting het geluid van deze band zal gaan klinken op een volledig album.