Obsidian Sea - Dreams, Illusions, Obsessions

• BandObsidian Sea [BG]
• TitelDreams, Illusions, Obsessions
• Release datum18-03-2016
• LabelNuclear War Now! Productions [US]

Tracklist

1. The Trial of Herostratus (6:45)
2. Confession (6:38)
3. Child in the Tower (6:08)
4. Mulkurul (7:23)
5. The Fatalist (6:56)
6. Somnambulism (6:36)

Uit Bulgarije hebben we over het algemeen niet te gek veel metalbands voorbij zien komen, laat staan doom. Laat Obsidian Sea dan maar de uitzondering op de regel zijn. In 2012 verscheen een eerste album, Between Two Deserts, via het gespecialiseerde label Solitude Productions. Een vervolg liet even op zich wachten, maar in april 2015 bracht de band in eigen beheer dan toch Dreams, Illusions, Obsessions uit. Om toch wat meer aandacht te verkrijgen werd alsnog gezocht naar een goede distributie, en zo krijgt het album een jaar later een tweede kans via Nuclear War Now! Productions. Langs die weg is het album ook bij ons terecht gekomen.

Ik kende de band nog niet, maar Obsidian Sea blijkt een soort van behoorlijk ouderwetse doom te spelen, die wel wat raakvlakken heeft met de duistere NWOBHM-bands van begin jaren '80, en ook wel een beetje met Candlemass. Het is eigenlijk net zo gemakkelijk metal als dat het doom is zeg maar. Op zich is dit wel muziek die me ligt; enerzijds omdat het best toegankelijk is, en de doom verpakt is in lekker in het gehoor liggende nummers. Anderzijds biedt deze muziek een mooie blik in de geschiedenis, want ondanks dat Obsidian Sea een band van nu is, is de muzikale aanpak er eentje uit de jaren '70 en '80 van de vorige eeuw. Een bloeiperiode van dit soort muziek.

Want naast de genoemde invloeden is er ook nog wel wat psychedelisch/occult in te herkennen, al heeft dat wat mij betreft niet de overhand. De muziek is vrij minimalistisch, soms zelfs wat kaal, en is vrij gitaar/riff-gericht. De ritme-sectie doet heel basic z'n werk, maar blinkt zeker niet uit in frivoliteiten. De zang is ook best typisch voor dit soort doom: een beetje galmend, hetgeen klinkt alsof het is opgenomen vanuit een achteraf-vertrekje. Een nummer als (het bluesy) Confession laat evenwel ook horen dat Black Sabbath niet onbekend is als invloed; deze heeft een heel aangenaam logge basis, en een vette groove. Hoewel de invulling grotendeels wel wat kaal blijft, vind ik dit nog steeds hele fijne muziek. Child in the Tower trekt me wel over de streep met z'n lekkere doomy riff.

Nee, heel veel bijzonders bieden de Bulgaren niet wanneer je de doom metal-geschiedenis in acht neemt. Heel fijn luistervoer is het echter wel, want ik geniet echt van elk nummer. De ietwat primitieve, obscure uitstraling beschouw ik daarbij als een pluspunt: wanneer je je voorstelt dat je dit soort klanken al niet zo veel vaker hebt gehoord blijft het zeker spannend!