Psychedelic Witchcraft - Sound Of The Wind

• BandPsychedelic Witchcraft [IT]
• TitelSound Of The Wind
• Release datum03-11-2017
• LabelListenable Records [FR]
• Genre (Blues)Rock, Psychedelische rock

Tracklist

01. Maat
02. Lords of The War
03. Wild We Go
04. Sound Of The Wind
05. Turn Me On
06. Rising On The Edge
07. The Warrens
08. Sin Of Mine
09. Let Me Be Myself
10. Horizons

Het Italiaanse Psychedelic Witchcraft strooit met releases als gulle Zwarte Pieten in de eerste dagen van december. Diverse singles en EP's, een full length, een verzamelaar, en deze maand al weer een nieuw album. En dat allemaal in een tijdsbestek van zo'n twee jaar. Ik ga de band hier dan ook niet meer voorstellen.

Helaas vond ik het voorgaande materiaal wat wisselend van kwaliteit, en ook van muzikale insteek; en lang niet altijd aansluiten bij mijn persoonlijke smaak. Ik zal alvast verklappen: dat maakt de band rond zangeres Virginia Monti met Sound Of The Wind behoorlijk goed.

Na het obligaat klinkende intro Maat, maakt Lords Of The War de belofte die Psychedelic Witchcraft wat mij betreft al een paar jaar is, helemaal waar. Hier hoor ik wel de invloeden van Black Sabbath waar de band zich regelmatig op beroept: een logge riff, een heerlijke, zware doomy ondergrond, een bluesy tintje en stevig gebeuk. Dat is muziek waar ik van hou. Zelfs de zang van bandopperhoofd Monti past hier prima bij. Kortom, een veelbelovende albumopener.

De titel van het volgende nummer verraadt het al, met Wild We Go borduren het gitaarspel en de sfeer lekker verder op z'n voorganger. Ik ben tot nu toe dan ook positief verrast. Dit is ook het moment om eens te checken of er iets veranderd in de bandbezetting, maar dat blijkt niet het geval. Dat de opgedane ervaringen zich uitbetalen blijkt ook uit bijvoorbeeld Turn me On, dat me een heerlijk live-nummertje lijkt.

Een hele andere invalshoek horen we met titelnummer Sound Of The Wind, dat enorm de sfeer van een Jefferson Airplane ademt, met uiteraard de bijbehorende zangstijl van Grace Slick. Net weer even wat anders, meer ingetogen, maar erg mooi vind ik. Even verderop gaat het met The Warrens (met heerlijk jaren '70 orgel) weer de rockende en groovende kant op, waarna ingetogen wordt vervolgd met Sin Of Mine en het weel heel bluesy Let Me Be Myself. Gelukkig is afsluiter Horizons weer een stevig rockertje, zodat het album niet helemaal doodbloedt.

Ik moet dan ook zeggen dat de eerste helft van het album me het best bevalt, en naar het einde toe wat instort. Toch is Sound Of The Wind wel het beste materiaal dat Psychedelich Witchcraft tot nu toe heeft uitgebracht wat mij betreft, met name dankzij de wat steviger punch die een aantal tracks kenmerken. Ga zo door zou ik zeggen.