The Good Hand - Atman

• BandThe Good Hand [NL]
• TitelAtman
• Release datum29-03-2014
• LabelMinstrel Music [NL]

Tracklist

01. Namasté
02. Greenwich Mean Time
03. Unity
04. Truth
05. The Opposite
06. Enough Is Enough
07. Introvert
08. Toll
09. Anthem
10. Nature's Will
11. The Death Of The Real
12. Atman

The Good Hand is sinds een paar jaar een rockband uit de omgeving Kampen/Zwolle (met roots in de Emmeloordse metalscene, en ervaring in bands als Stone In Egypt en Sidius). Psych prog rock noemen ze het zelf, en kortweg bekeken klopt dat grotendeels wel, want de elementen psychedelica en rock zijn ruimschoots vertegenwoordigd. De basis van de muziek wortelt diep in de jaren '60 en '70, inderdaad de hoogtijdagen van de progressieve rock. Het nieuwe album sluit daarmee naadloos aan op het titelloze debuut uit 2011.

Namasté, de traditionele Hindoestaanse groet is een goedgekozen opener, ik voel me in elk geval meteen welkom in de wereld van The Good Hand en Atman. Het is een lekker swingende rocker, beetje QOTSA achtig, die - uiteraard zou ik bijna zeggen - een heerlijk swingende groove bevat. Dat plaatst de band ook meteen in de tegenwoordige tijd, voor zover je de muziek die we nu stoner noemen modern kunt noemen.

Maar de muziek doet toch vooral terugdenken aan vroeger tijden. Nummers als Greenwich Mean Time en Unity ademen bovenal de hippie-sfeer van de (late) jaren '60. Enerzijds hoor ik er de psychedelica van een band als The Doors in terug, anderzijds is er de pop-achtige liedjes-georienteerde aanpak van The Beatles. Dit zijn vooral hele kunstig in elkaar gesleutelde liedjes, waarbij het vooral gaat om het compositorisch vakmanschap.

In andere nummers wordt ik overrompeld door het heavy geluid, die The Good Hand naar moderner tijden tillen. Vooral de machtige afsluiter, titelnummer Atman, blaast me bij vlagen volledig omver. Dit machtige nummer heeft alles in zich dat The Good Hand te bieden heeft, van de subtiele aanpak van eerdergenoemde liedjes (hoor ik daar een stukje Jesus Christ Superstar?), tot aan heavy, soms bijna sludgy/doomy stoner riffs. Ook The Opposite is zo'n lekker heavy nummer, met een fijne, vette knipoog naar Uriah Heep's Gypsy.

Daar tussen door zitten zeker ook interessante nummers, met telkens een eigen aanpak. Zo leunt Truth lekker op spacerock invloeden, terwijl Anthem een beetje een southern rock feel heeft, met zowel surf- als westerninvloeden. Daarnaast is een niet onbelangrijke rol weggelegd voor de genre-vreemde blaasinstrumenten (bespeeld door Arjan) die de muziek van The Good Hand een geheel eigen sfeer geven (Nature's Will).

Met Atman presenteert The Good Hand een album dat een breed spectrum uit de rockmuziek beslaat, waarin vooral de late jaren '60 en jaren '70 centraal staan. Het powertrio laat horen dat ze weten waaraan een sterke rocksong aan moet voldoen om de luisteraar te boeien. Liefhebbers zullen dan ook zeker genieten van dit album, dat geheel volgens de underground gedachte in diverse (beperkte) formaten verkrijgbaar is, al dan niet met extraatjes.