Vainaja - Kadotetut

• BandVainaja [FI]
• TitelKadotetut
• Release datum23-05-2014
• LabelSvart Records [FI]

Tracklist

01. Lankeemus
02. Väärän Ristin Valtakunta
03. Kahleiden Kantaja
04. Valon Lapset
05. Henkikaste
06. Verinen Lähde
07. Risti Kädessäni
08. Viimeinen Tuomio
09. Kadotettu

Doomdeath of deathdoom, wat het hoofdbestanddeel ook is, de omschrijving is van toepassing op het Finse Vainaja (Fins voor overleden). Sowieso een genre waar Finnen wel raad mee weten. Deze band bracht eerder een tweetrack EP uit, die al een goed inzicht gaf in de bedoelingen van de band. Overigens zijn de twee nummers van de EP ook weer vertegenwoordigd op debuutalbum Kadotetut. Er hangt nog een heel concept vast aan het album, dat ik omwille van de verklaring omtrent de donkere sfeer van dit album zal proberen uit te leggen.

Het betreft Finse folkloristische verhalen, over een kleine fanatieke sekte in de 19e eeuw; het uitvoeren van godslasterlijke handelingen op aanhangers van de oude Finse religies, waaronder rituele offers en het levend begraven van onschuldige stedelingen. Deze kleine cultus werd ontdekt, en ter dood veroordeeld door het vuur op het altaar in hun eigen heilige huis, levend verbrand met de meeste van hun geschriften. Behalve een enkel boek dat op wonderbaarlijke wijze intact werd gelaten: de Kadotetut (betekent: verloren).

Het eerste dat natuurlijk opvalt bij beluistering is de Finse taal waarin gezongen wordt. Geheel logisch gezien het concept; en het onverstaanbare geeft wat mij betreft de muziek nog een extra duister tintje mee. Het album begint nog met een sferische instrumentale introductie: aanzwellend klokgelui, akoestische gitaar, onheilspellende geluiden (keyboards) en koorzang en -klanken; refererend aan het onderbuikgevoel en verwachtingen oproepend.

Wanneer het intro dan overloopt in Väärän Ristin Valtakunta horen we de ware muzikale gedaante van Vainaja. De mix van klassieke Candlemass-iaanse doom (met een vleugje melodie) met de voornamelijk trage en logge begin jaren '90 death metal (Paradise Lost, of de obscure landgenoten van Abhorrence) gaat er bij mij in als Gods woord in een ouderling. Met een enkele wat vlottere oprisping ter afwisseling is dit muziek naar mijn duistere hartje, zo heerlijk log, lomp, zwaar; en zo donker als maar zijn kan. De effecten aan het einde van het nummer zijn van belang voor het verhaal, en verduisteren de sfeer optimaal.

Wat me verder opvalt is dat de nummers, en daarmee uiteindelijk ook het album, aan de korte en compacte kant zijn. Dat is eigenlijk niet des dooms. Toch slaagt Vainaja er in die zes 'korte' stukken in om het verhaal zo optimaal mogelijk te vertellen. Waarbij Henkikaste en afsluiter Kadotettu (betekent: verdoemde, let op het subtiele verschil met albumtitel Kadotetut), net als het intro, sferische plaatjes, tekeningen zijn. Het album komt daarmee uiteraard het best tot zijn recht als geheel, al zijn de nummers ook prima onafhankelijk van elkaar te beluisteren.

Echte favorieten heb ik niet op dit album, de zes 'echte' tracks vind ik allen even sterk, wat dus automatisch ook betekent dat er geen zwakke schakel te vinden is in deze ketting. De sfeer is overall heersend op het album, en doet me wat dat aangaat wel wat denken aan Vallenfyre's debuut A Fragile King. Muzikale afwisseling zit 'm in de zware death metal stukken met de wat 'melodieuzere' klassieke doom aanpak.

Ik krijg maar geen genoeg van de dikke vervormde akkoorden, de treurige Paradise Lost-achtige gitaarlijnen, ronkende baslijnen en de dodenmars-achtige drumpartijen (hallo Candlemass). Tel daar nog zieke, grauwende, door merg en been voerende putrochels aan zang bij op, en mijn verderfelijke 'vreugdedansjes' zijn verklaarbaar. Eigenlijk duurt het album me gewoon te kort; dit smaakt naar meer! Dat ene Dan Swanö zich dan bezondigd heeft aan de mastering van het album doet daar niks aan af.