Waiting For - The Hexen

• BandWaiting For [BE]
• TitelThe Hexen
• Release datum01-04-2015
• LabelEigen beheer
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Nothing but the Beginning
02. I'm Cursed
03. Let me Go
04. Why?
05. Me myself and I
06. This
07. Waiting for
08. The Last
09. I feel like
10. No Hell
11. We can fuck the rules

Nu metal leek in de jaren '90 even een korte maar krachtige 'nieuwe' stroming binnen het brede begrip heavy metal. Er werd gestoeid met elementen uit zowel hiphop als hardcore, en met electronica. Het leverde een min of meer verfrissende stroming op en was vooral in de Verenigde Staten behoorlijk populair. Het subgenre ging zo'n beetje gelijk op met de grunge, waaruit dan ook wel wat kruisbestuivingen plaatsvonden. Tot aan mainstream successen aan toe. Maar bands als bijvoorbeeld Korn, Limp Bizkit, Deftones, Disturbed en Godsmack hadden ook niet het eeuwige nu metal leven, en het genre stierf al snel een langzame dood.

Nou ja dood, een subgenre sterft natuurlijk nooit helemaal uit. Een band als Korn heeft zichzelf de laatste paar jaar opnieuw uitgevonden, Linkin Park zet zichzelf nog altijd luidruchtig in de markt, en zo zijn er nog wel wat voorbeelden. Zo is ook Coal Chamber weer bij elkaar met een splinternieuw album; deze ellenlange introductie zou dus ook daarop van toepassing kunnen zijn. En ja, daar ga ik binnenkort ook even wat over vertellen.

Maar ik ga het hier hebben over de Belgische band The Hexen, oh nee, over Waiting For. Deze band heette eerste The Hexen (tot 2007), maar heeft de naam gewijzigd naar Waiting For. Heel slim hebben ze wel hun debuutalbum The Hexen genoemd. Om niet helemaal onbeslagen ten ijs te komen werd een bekende muzikant als producer aan dit album gelinkt: Billy Graziadei (Biohazard). Inderdaad, invloeden van hardcore had ik geloof ik nog niet genoemd.

Dit album klinkt als een prima voorbeeld van de genoemde samensmelting van bestaande en/of min of meer nieuwe stijlen. Luister maar eens naar het nummer Why, waar het 'nieuwe' metalgevoel van de nu metal gemixt wordt met de pathos van de grunge en het opgefokte van de hardcore. Maar al even snel wordt me duidelijk dat Waiting For geen hoogvlieger is in het genre. De muziek klinkt na een aantal nummers wat vrijblijvend, zonder dat de band me nou eigenlijk duidelijk weet te maken wat men wil.

De meeste tracks hebben een hoog 'klinkt als'-gehalte, waarbij regelmatig de gedachte voorbijkomt: waar ken ik dit ook al weer van. Grappig genoeg komt daarbij ook af en toe de naam Faith No More voorbij (This), misschien mede vanwege de Mike Patton-achtige manier van zingen. En dat terwijl bijvoorbeeld het cleane zanglijntje van The Last me aan Alice in Chains doet denken (Would!).

Uiteindelijk weet Waiting For me niet echt te boeien. De korte nummers lijden onder een gebrek aan spanning, op een of andere manier pakt de muziek me niet.