Azure Emote - The Gravity Of Impermanence

• BandAzure Emote [US]
• TitelThe Gravity Of Impermanence
• Release datum04-04-2013
• LabelSelfmadegod Records [US]

Tracklist

01. Epoch Of De-Evolution
02. Carpe Diem
03. Marching Forth
04. Sunrise Slaughter
05. Conduit of Atrophy
06. Veils Of Looming Despair
07. Dissent
08. The Living Spiral
09. Obsessive Time Directive
10. Patholysis
11. Destroyer Of Suffering
12. Annunaki Illuminati
13. The Color Of Blood
14. Puppet Deities

Wanneer je echt niet meer weet wat voor etiketje je op bepaalde muziek moet plakken, en progressief of allerlei post-benamingen niet toereikend zijn, is er altijd nog een nooduitgang: avant garde! Inderdaad, geen genre op zich, meer een uitvlucht voor alles waar geen hokje voor is. Het sterrenensemble dat Azure Emote bevolkt kan dan ook met gemak onder die noemer geschaard worden, en houdt het zelf (of het label dan toch) in elk geval ook op avant garde death metal.

Azure Emote is de band (of project?) rond zanger Mike Hrubovcak (Abraxas, Monstrosity, Vile, Divine Rapture, Rumpelstiltskin Grinder ), waarbij hij terzijde wordt gestaan door drummer Mike Heller (Fear Factory, System Divide, Malignancy) en gitarist Ryan Moll (Divine Rapture, Rumpelstiltskin Grinder, Evil Divine, Old Head, Dust Is Everywhere). Dit driemanschap wordt op dit tweede album bijgestaan door een keur aan gastmuzikanten die elders hun sporen al verdiend hebben; op de diverse c.v.'s prijken namen als Death, Monstrosity, Tristania, Sirenia, Morgul, Visions Of Atlantis, Aurora Borealis en Hate Eternal. Ervaring genoeg dus om de luisteraar op papier spannende muziek voor te schotelen.

Azure Emote is al actief sinds 2003, het project debuteerde in 2007 met album Chronicals Of An Aging Mammal. Vervolgens werd de stekker er weer uitgetrokken door opperhoofd Mike Hrubovcak, omdat hij meer aandacht wilde besteden aan zijn hoofdbands. Blijkbaar vond hij die tijd later weer wel, want in de zomer van 2011 werd Azure Emote weer gereanimeerd om te gaan werken aan de opvolger van het debuut. Resultaat: het tweede album Gravity Of Impermanence.

De basis van de muziek zou ik willen omschrijven als min of meer melodieuze death metal. De eigen inbreng zit 'm in de toevoeging van elementen die in dat genre juist niet gekend zijn. Zo horen we de nodige elektronica die af en toe zorgt voor een industrial achtig geluid. Maar daarnaast vinden we ook vrouwelijke cleane zang, vioolspel, piano en ander toetsenwerk, volgens mij een (mond)harmonica en zelfs een saxofoon (The Living Spiral). De vocalen zijn zoals ze van Hrubovcak verwacht mogen worden: lekker rauw, een stevige grunt.

Het kost even wat tijd om in het album te komen. De muziek is zeker niet eenduidig en lijkt in het begin behoorlijk van de hak op de tak te springen. Wat ook na meerdere luisterbeurten een euvel blijft is dat het album voor zo'n lange speelduur, ongeveer een uur, nauwelijks rustpuntjes kent. De muziek freakt maar door, terwijl een momentje van bezinning voor de luisteraar zeker geen overbodige luxe zou zijn geweest. Zo alles bij elkaar is het iets te veel van het goede, terwijl er toch echt wel goed gemusiceerd wordt. Zelfs een kort intermezzo als Sunrise Slaughter klinkt vol en druk.

Er wordt, ik neem aan bewust, totaal geen moeite gedaan voor enige vorm van toegankelijkheid; of herkenbaarheid in de vorm van klassieke songstructuren. En daar zal het gros van de metalliefhebbers waarschijnlijk afhaken. Het lukt me dan ook niet om Gravity Of Impermanence te doorgronden; gelukkig heb ik genoeg zelfinzicht om te beseffen dat dat niet alleen aan mijzelf ligt.