Church Of Disgust - Weakest is the Flesh

• BandChurch Of Disgust [US]
• TitelWeakest is the Flesh
• Release datum27-05-2022
• LabelHells Headbangers [US]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Arrogant Death
02. Horrific Anathema
03. That Which Dwells in the Gloom
04. Seemingly Unnatural Infestations
05. That Great Tomb That Holds No Sound (Interlude)
06. At the Pillar of Souls
07. Humiliated Remains
08. Boiling Seas of Yuggoth
09. Weakest is the Flesh
10. Throne Bearer's Dirge (Outro)

Sinds ik in 2016 Church Of Disgust's tweede langspeler Veneration Of Filth besprak, heeft deze band niet heel veel meer uitgebracht. Slechts EP Consumed By Slow Putrefaction (februari 2020) heb ik gemist, dus ik denk dat ik met het eerder dit jaar verschenen album Weakest Is The Flesh door kan gaan waar ik zes jaar geleden gebleven was.

Er is namelijk niks veranderd aan de muzikale intenties van deze Amerikanen. Zij brengen pretentieloze old school death, veelal groovend a la Zweedse school, maar evenredig vermengd met de lompheid en het compromisloze van de vroege Amerikaanse stijl (ik denk daarbij vooral aan Morbid Angel in dit geval), en wat doomdeath-invloeden zoals bands als Bolt Thrower en Asphyx die lieten horen. Die macabere atmosferisch-trage stukken doen het voor mij helemaal in dit genre!

Het drumwerk is van het type voetjes van de vloer: beetje groovend, beetje stampend, aangevuld met een basgitaar die daar lekker losjes overheen bromt; hier en daar een lekker sloom tempo om de nek even los te schudden. De riffs zijn niet hoogstaand inventief, maar wel adequaat; de vaak dissonante gitaarsolo's (zie ook weer Morbid Angel) dienen als kers op de taart. De zang spreekt me hier erg aan, het is dat soort diepe putrochel dat bij uitstek gemaakt lijkt voor dit soort lompe, zware muziek.

Een nummer als Seemingly Unnatural Infestations is een goed voorbeeld van waar Church Of Disgust voor staat. Afwisselend stroperig slepend, en vernietigend toeslaand in de snellere stukken is dat precies de wisselwerking die het old school genre zo interessant maakt, of eigenlijk houdt. De smerigheid druipt er van af, en zo hoor ik het graag.

Titelnummer Weakest Is The Flesh sluit het album (bijna - Throne Bearer's Dirge is een outro) af, en doet dat op magistrale wijze. Beginnend met een sample'tje en angstaanjagende geluiden sleurt de logge muziek zich uiterst traag en dreinend voort. De subtiele groovende versnelling past perfect. Okay, uit het boekje, Church Of Disgust gaat er de originaliteitsprijs niet voor winnen, maar verdomd wat is dit lekker!

Zoals ik al zei: pretentieloos vermaak, maar hier kan ik echt altijd naar luisteren! Dat was een kleine veertig jaar geleden al zo, en zo is het nog steeds. Fijn dat er nog bands zijn die dat geluid en die atmosfeer nog steeds in leven willen houden.