Gone In April - Threads of Existence

• BandGone In April [US]
• TitelThreads of Existence
• Release datum12-02-2016
• LabelEigen beheer

Tracklist

01. Dawn of Time
02. The Curtain Will Rise
03. Our Future Line
04. Remember the Days
05. As Hope Welcomes Death
06. Embracing the Light
07. A Million Souls Gather
08. Relentless
09. The Great Contemplation
10. The Will to End a Life

Gone In April zou je bijna een zogenaamde supergroep kunnen noemen. Meest in het oog springende naam van dit internationale gezelschap is ongetwijfeld bassist Steve Di Giorgio, onder anderen bekend van Death/Death To All, Control Denied en Testament. Maar ook de overige deelnemers hier hebben de nodige ervaring in de bagage. Gone In April is opgericht in 2010 en is met Threads of Existence toe aan het tweede album. In 2011 bracht de band al We Are But Human uit.

De muziek die de band ten gehore brengt is redelijk veelomvattend, en is dan ook niet te omschrijven in een enkele stijl. Uiteraard is het metal, die redelijk technisch in elkaar zit, en eigenlijk wel progressief te noemen is. Het bestaat uit een basis van (melodieuze) death metal, waaraan dan vooral symfonische onderdelen aan toe zijn gevoegd. Dat laatste komt dan het meest op het conto van zangeres en violiste Julie, die met haar bijdragen de band en z'n muziek wat richting de gothic hoek duwen.

Na het filmisch/bombastische intro Dawn Of Time gaat het doek op en betreedt de band het podium voor The Curtain Will Rise. Wat direct opvalt zijn de razendsnelle drummer, het basgeluid dat goed voorin de mix zit, het technisch klinkende, flitsende gitaarwerk, en last but not least de afwisseling tussen cleane dameszang en de ferme grunt van Aaron Rogers. Deze eerste track gaat echt vol gas en overrompelt me wel enigszins, zeker omdat ik niet helemaal wist wat ik kon verwachten. Sowieso gebeurt er best veel in deze muziek, dus de aandacht er bij houden en meerdere luisterbeurten zijn geen overbodige luxe.

Gelukkig is het niet alleen snelheid dat Gone In April te bieden heeft, anders zou ik al wel heel snel murwgebeukt zijn. Our Future Line gaat meer richting epische gothic, al blijft de basis onverminderd heavy. De zangeres neemt regelmatig de hoofdrol op zich met haar loepzuivere stem, en laat zich zeker niet ondersneeuwen binnen het bombastische (death) metalgeweld. Zij kan zowel 'klassiek' hoog zingen, als ook in de wat lagere regionen met wat ik meer een rock-stem zou noemen. Hierna lijkt Remember The Days meer richting melodeath te gaan, maar zang en symfonische elementen geven er weer net een andere draai aan. De viool komt hier dan ook nadrukkelijk aan bod.

Halverwege het album zorgt Embracing the Light voor een welverdiende adempauze. Goed beschouwd vind ik dit eigenlijk niet eens zo'n sterk nummer, maar het folky klinkende rustpunt komt als geroepen. Julie zingt hier op een beetje minstreel-achtige manier, in het Frans! Hierna begint A Million Souls Gather 'gelukkig' nog een beetje ingetogen, zodat de luisteraar langzaam weer aan de volgepropte symfonische death metal - laat ik het zo inmiddels toch maar noemen - kan wennen. Het is zeker niet het hardste nummer van de plaat, juist daarom wel even lekker, en wordt opgesierd met opera-achtige koorzang. Relentless kent hierna inderdaad alweer een stuk minder mededogen en rost er weer in een pittig tempo vandoor.

Naar het einde van het album toe valt me toch wel op dat de tijd voorbij vliegt met Threads of Existence. Ondanks de hoeveelheid technische fratsen en de gelaagdheid van de muziek zit er dan blijkbaar toch wel een zekere toegankelijkheid in, want het album luistert best lekker weg. Liefhebbers van melodieuze death met een technisch-progressieve twist raad ik dan ook zeker aan om Gone In April eens te checken. Luistertips: de imponerende opener The Curtain Will Rise, het afwisselende As Hope Welcomes Death en het ingewikkeld klinkende, bij vlagen jazzy The Great Contemplation. Met deze paar tracks leer je de veelzijdigheid van deze band al snel kennen!