Lordi - Killection

• BandLordi [FI]
• TitelKillection
• Release datum31-01-2020
• LabelAFM Records [DE]
• PromotorThe Rock Online [NL]
• Genre Hardrock, Heavy / power metal

Tracklist

01. Radio
02. Horror For Hire
03. Shake The Baby Silent
04. Like A Bee To The Honey
05. Apollyon
06. The Last Hour
07. Blow My Fuse
08. I Dug A Hole In The Yard For You
09. Zombimbo
10. Up To No Good
11. Demomic Semitones
12. Cutterfly
13. Evil
14. Scream Demon
15. I Am Here

Niemand weet precies hoe oud de Finse monsters echt zijn of hoe lang ze de mensen in hun hart hebben getroffen. Officieel werden de heavy rock/metal-monsters Lordi in 1992 opgericht door leadzanger, songwriter, visual art designer en kostuumontwerper Mr. Lordi. De band heeft diepe Finse roots, afkomstig uit de stad Rovaniemi, in Lapland. In 2006 vierden ze hun internationale doorbraak door het Eurovisie Songfestival (Hard Rock Hallelujah) te winnen. En zoals ik al constateerde tijdens mijn bespreking van het voorgaande album Sexorcism (2018): blijkbaar is daar een hele loopbaan op te bouwen, want de Finse monsters zijn stug verder gegaan met het uitbrengen van albums, en veel optreden.

Maar is het mogelijk dat dit slechts een bleke misvatting is van onze arme, kleine, zielige realiteit? Is er, hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, een andere meer ware realiteit? Wat als Lordi al sinds begin jaren '70 muziek zou maken? En wat als ze sinds die tijd de ene hit single na de andere hebben uitgebracht en nu, bijna 50 jaar later, terugkijken op een volledige verzameling nummers die sindsdien succesvol zijn geweest? Dit verklaart de subtitel van het nieuwe album Killection: a fictional compilation album. Dat is namelijk precies wat Lordi hier uitvoert: "wat als?".

Je hoort hier dus zogenaamd al hun denkbeeldige hitsingles uit verschillende periodes, uitgevoerd met nauwgezette aandacht voor detail met behulp van authentieke studio's en vintage technologie. Dit is hoe ze zouden kunnen hebben geklonken als Lordi destijds muziek had gemaakt en daarom het hitmateriaal zou hebben gehad om deze compilatie nu uit te brengen. Naast alle hits in de periode tussen de vroege jaren '70 tot het midden van de jaren '90 bevat de compilatie bevat ook één "gloednieuw" nummer uit 2019, want dat is op de een of andere manier altijd typisch voor compilaties.

Omdat de band dit project zeer serieus heeft genomen (Lordi en serieus in 1 zin, hoe dan?) is er echt werk van gemaakt om elk nummer zo authentiek mogelijk te laten klinken voor de jaren '70, '80 en '90. Om het geluid zo goed mogelijk na te bootsen, heeft Lordi de tracks uit verschillende tijdperken in verschillende studio's opgenomen, met een verscheidenheid aan instrumenten en met verschillende opnameprocessen alsof ze eigenlijk ooit een opname maakten. Zeven verschillende studio's in heel Finland werden gebruikt. Alleen voor het masteringproces kwamen de monsters het moderne tijdperk binnen door dezelfde studio te gebruiken om de sound gelijk te trekken, zoals een echte compilatie natuurlijk zou zijn.

Het ligt dan ook voor de hand dat dit tiende album in de geschiedenis van de band het meest gevarieerde album tot nu toe is. Al plaats ik daar zelf wel mijn vraagtekens bij. De swingende heavy rock waar ik de band om waardeer(de) wordt hier namelijk wel erg gemakkelijk ingeruild voor een overdaad aan foute cheesyness. Nummers als Like A Bee To The Honey (die titel zegt natuurlijk alles) en de compleet foute disco van Zombimbo (een te vette knipoog naar de Kiss-hit I Was Made For Loving You) doen bij mij het tandglazuur breken van zoetsappigheid; en zo zijn er helaas nog wel een paar. Ook Apollyon trek ik bijvoorbeeld heel slecht. Ook bij ruiger geachte nummers als Blow My Fuse en Up To No Good moet ik aan Kiss denken, in dit geval van die simpele Gene Simons-composities.

De mooie uitleg ten spijt moet ik eigenlijk al snel tot de conclusie komen dat Killection een van de slechtste Kiss-parodieën aller tijden moet zijn. De aanbidding voor die band vind ik er hier namelijk wel erg dik bovenop liggen. Deze poging tot een verzameling zouteloze hits faalt wat mij betreft hopeloos; ik kan me bijna niet aan de indruk onttrekken dat Lordi dit zelf ook moet hebben doorgehad, en er daarom met zo'n leuk bedoeld thema een geloofwaardige draai aan heeft willen geven. Anders kan ik deze gezapige verzameling tracks niet verklaren.