Nighthawk - Six Three O

• BandNighthawk [SE]
• TitelSix Three O
• Release datum01-08-2025
• LabelMighty Music [DK]
• PromotorTarget Group [DK]
• Genre Hardrock

Tracklist

01. Hard Rock Warrior
02. Wrong Side Of Desire
03. Home Tonight
04. Angel Of Mine
05. Can't Say Goodbye
06. I Am The Night
07. Losing My Mind
08. Too Good To You
09. Cut You Loose
10. Turn To Me
11. Man On The Silver Mountain [Rainbow cover]

Nighthawk begon als een soloproject van Robert Majd (bassist in Metalite en Captain Black Beard). Het idee was gewoon om plezier te hebben, gitaar te spelen en wat energieke, op klassieke leest geschoeide hard rock te spelen. Het eerste album liet nog ruimte voor een hele rits aan gastzangers, maar daarna kwam Björn Strid (The Night Flight Orchestra, Soilwork) er bij als zanger, en werd een vaste line-up gevonden. Inmiddels is dit gezelschap toe aan album nummer vier: Six Three O.

Net als het voorgaande album dat ik van Nighthawk besprak, Prowler (2023) zit ik vanaf de album-opener - hier Hard Rock Warrior - meteen helemaal in de ouderwetse Deep Purple- en Rainbow-sferen. Daar is ongetwijfeld het zeer aanwezige orgelspel mede debet aan. Lekker opzwepend, o zo catchy, en met de vocalen van Strid er bij is dit dik in orde.

Toch vind ik de boel na de eerste paar tracks wel een beetje inzakken. Ja, het is een formule die werkt, als liefhebber van genoemde klassieke bands klinkt die wisselwerking tussen de drie-eenheid zang, gitaar en toetsen zo enorm vertrouwd. Het nadeel vind ik dat ik ook echt het gevoel heb dat ik naar een formule zit te luisteren: goed ingestudeerd, goed uitgevoerd. Waarbij echter elke vorm van bezieling ontbreekt. Ik hoor wat er gespeeld wordt, dat bevalt me, maar het doet me uiteindelijk niks.Ja, de energie is er, maar de sfeer die van origine bij dit soort muziek hoort, ontbreekt.

Die ooh ooh ooh's die in bijvoorbeeld I Am The Night opduiken gaan me door merg en been. Nee, hier is deze muzieksoort niet voor bedoeld. De tracks zijn allemaal kort, cheesy en gemaakt om als oorwurm snel binnen te dringen. Dat lukt zeker de tweede albumhelft niet echt meer, dan is het punt van verzadiging wel bereikt. Als slotakkoord doet de Rainbow-cover Man On The Silver Mountain meer kwaad dan goed. Dit komt niet eens in de buurt van het origineel, zo gevoelloos, gehaast; ik hoor hier echt geen respect voor het origineel in terug.

De ironie is dat Six Three O verdomd lekker wegluistert, maar tegelijkertijd heel ver in de schaduw staat van de muziek die er oorspronkelijk aan ten grondslag ligt. Ik wil heel graag geloven in de oprechtheid van Nighthawk en hun muziek, ik hoor het er helaas niet in terug.