Therion - Lepaca Kliffoth [remastered]

• BandTherion [SE]
• TitelLepaca Kliffoth [remastered]
• Release datum29-04-2022
• LabelHammerheart Records BV [NL]
• Genre Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. The Wings of the Hydra
02. Melez
03. Arrival of the Darkest Queen
04. The Beauty in Black
05. Riders of Theli
06. Black
07. Darkness Eve
08. Sorrows of the Moon [Celtic Frost cover]
09. Let the New Day Begin
10. Lepaca Kliffoth
11. Evocation of Vovin

Lepaca Kliffoth was een beetje een tussenalbum. Christofer Johnson liet destijds in interviews al doorschemeren graag een budget te willen om met een volledig orkest, compleet met sopranen, baritons en noem het maar op, te kunnen werken. Om de koers te bepalen werd het nummer The Beauty In Black op single gezet. Een duister gotische track met vrouwelijke opera-vocalen. Death metal is volledig van het strijdtoneel verdwenen.

Getuige het gehele album, hoeft de soep niet zo heet gegeten te worden. Lepaca Kliffoth is een op en top metal plaat. Wel is duidelijk dat ook Therion dus haar death metal wortels verre van haar werpt. Daarmee wordt het voorbeeld gevolgd van vele andere collega's zoals Paradise Lost en Entombed. De nummers zijn kort en puntig van aard. De riffs komen erg direct over. De melodieën zijn net als op het vorige album in het Oosterse / Sumerische geworteld. Dat is dan ook opnieuw de thematiek die de tekstuele onthullingen beheerst. Opvallend zijn ook de af en toe schitterend getimede solo's. Het opzwepende Riders Of Theli is daar een mooi voorbeeld van.

Opvallend is de Sorrows Of The Moon bewerking van Celtic Frost. Opvallend omdat ik mij niet voor kan stellen dat er niet een interessant eigen nummer voorhanden was. Johnson openbaart hier hoogstwaarschijnlijk zijn voornaamste inspiratiebron aan het smachtende publiek. Therion blijft heel dicht bij het origineel. Zelfs het gekreun van Warrior wordt vakkundig geïmiteerd. De vocale bijdrage is wel het meest zwakke onderdeel van Lepaca Kliffoth. Johnson probeert toegankelijk te grommen maar komt niet verder dan een slechte Grave Digger imitatie. Uiteindelijk bleek Christofer Johnson over genoeg zelfkennis te beschikken om de vocalen in het vervolg tot een minimum te beperken.

Sowieso was dit laatste Therion-plaat voordat het een multi-instrumentaal orkest-metal-project werd. De populariteit en de muzikale creativiteit stegen daarmee hand in hand naar ongekende hoogten. Dat wil allerminst zeggen dat de Therion pre-historie niet interessant zou zijn.