Wolf Counsel - Ironclad

• BandWolf Counsel [CH]
• TitelIronclad
• Release datum23-09-2016
• LabelCzar Of Bullets [CH]
• PromotorCzar Of Crickets [CH]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Pure As The Driven Snow
02. Ironclad
03. Shield Wall
04. The Everlasting Ride
05. Days Like Lost Dogs
06. When Steel Rains
07. Wolf Mountain

Over het Wolf Counsel debuut Vol. 1 - Wolf Counsel was ik ruim een jaar geleden niet echt positief. Hoewel ik mezelf zeker beschouw als liefhebber van klassieke doom metal wist dit Zwitserse eenmansproject me op dat moment niet te raken. Eerlijk gezegd vond ik de presentatie aan de magere kant. Uiteraard verdient ook deze 'band' een herkansing; die gelegenheid is er nu met de opvolger Ironclad, die later deze maand zal verschijnen.

En dan constateer ik tot mijn genoegen dat Wolf Counsel deze keer wat meer z'n best heeft gedaan vergeleken met het debuut. Sowieso heb ik het idee dat we momenteel te maken hebben met een echte band, meneer Garcia heeft een drummer en maar liefst drie gitaristen opgetrommeld voor dit album, zodat ie niet meer alles alleen hoeft te doen. Het gitaarwerk is daarmee opnieuw goed verzorgd; hoewel blijkbaar geen officieel bandlid heeft Andreas Reinhart met z'n leads en solo's weer een positief stempel op het bandgeluid gedrukt. De zang blijft daarentegen helaas een beetje een zorgenkindje, hoewel al aanzienlijk minder vervelend dan op het debuut.

Wanneer ik een vergelijking zou moeten maken met gelijkgestemde bands kom ik op klassiekers als Saint Vitus, Reverend Bizarre, Count Raven, Lord Vicar en Solitude Aeturnus. Wanneer ik me dan ook nog eens bedenk dat een hedendaagse band als Goatess ook dichtbij komt, realiseer ik me dat de gemene deler van veel van die bands zanger Christian Linderson is. En vervolgens dat die vergelijking op vocaal gebied dus behoorlijk mank gaat, want juist die zanger heb ik op dit vlak wel hoog zitten. Maar op puur muzikaal vlak is het weinig origineel wat Wolf Counsel laat horen, en past naadloos in het opgesomde rijtje bands.

Eerlijk gezegd ben ik al luisterend best positief verrast. Wanneer ik opener Pure As The Driven Snow op me laat inwerken moet ik toegeven dat dit een lekker sfeervol doom-werkje is geworden. De slepende riffs en pathetisch aangezette zang missen hun uitwerking niet. Die sfeer wordt net niet helemaal doorgetrokken naar titelnummer Ironclad. En het is zuur om dat te moeten constateren, maar dat komt wat mij betreft echt alleen door de zang. En langzamerhand bekruipt me dan het angstbeeld dat dat ook niet meer goed gaat komen. Buiten dat is het een aangenaam gedreven nummer met een prettige groove.

Aangekomen bij Shield Wall kom ik tot de gedachte dat tot nu toe voor drie nummers een verschillend tempo is gekozen. Wel zo prettig voor een doom-album, zodat niet alles als een eenheidsworst voorbij kruipt. Die lijn wordt wel doorgetrokken tot aan het eind van het album, zodat zeker bij de eerste beluisteringen de 'vaart' er lekker in blijft, hoe raar dat misschien ook klinkt voor een doom-album. Ik ervaar het in elk geval als prettig. Voorlopig hoogtepuntje komt voorbij met het soms wat kale, maar wel behoorlijk intieme Days Like Lost Dogs. Dit lijkt me een beetje old school Black Sabbath-achtig. Ook When Steel Rains (met fraaie gitaarsolo) doet me daarna aan die band denken. Maar ja, die vocalen ... ik kan er niet aan wennen. De belofte van de album-opener is wat dat betreft niet waargemaakt helaas.

Ik merk dat ik wat veel woorden nodig heb gehad om uit te leggen dat Wolf Counsel me op hun tweede album positief heeft verrast met de muzikale aanpak, die ik een enorme verbetering vind ten opzichte van het debuut. Maar als ik dan toch een tip mag geven: huur voor een volgend album ook eens een goeie zanger in. Luistertip: voor mij is opener Pure As The Driven Snow de absolute uitschieter op dit album.