Grave Desecrator - Dust to Lust

• BandGrave Desecrator [BR]
• TitelDust to Lust
• Release datum17-06-2016
• LabelUnderground Activists / SOM
• PromotorSeason of Mist [FR]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Intro (Dust To Lust)
02. Temple Of Abominations
03. Funeral Mist
04. Gods Of Death
05. A Witching Whore
06. Host Desecration
07. Anathema Bloodlust
08. Bleed For Worship
09. Memento Mori
10. One More Soul
11. Mephistophallus In Occultopussy
12. Perpetual Oath

Extreme metal, of dat nou thrash, death of black is, lijkt bij bands uit Zuid-Amerika meestal net wat heftiger te klinken dan bij Europese bands. Vaak pinnen bands uit die contreien zich niet vast op een enkel subgenre, maar brengen ze een samenraapsel van die drie (of nog meer) stijlen. Het Braziliaanse Grave Desecrator is er ook zo een, een band die in dit geval uit het zwartgeblakerde doodsmetalen vaatje tapt, maar daarnaast ook furieuze speed/thrash-passages of juist zware lome doomy stukken niet schuwt. Ondanks een bestaan van zo'n achttien jaar is Dust To Lust pas hun derde full length.

Wat Grave Descrator niet gemeen heeft met veel regio-genoten is een krakkemikkige of rammelende productie. Net zo min horen we hier eentonig gerag. Zowel qua composities als op het vlak van de productie horen we hier een volwassen band, waarvoor dynamiek geen vies woord is. Ik zou het geluid zelfs bijna netjes, clean noemen; je verwacht het niet echt, en juist daardoor valt het zo op denk ik.

In muzikaal opzicht moet ik toch wel regelmatig aan (oude) Slayer denken (Funeral Mist). Energie en agressie zijn uiteraard volop aanwezig, maar zeker niet alle riffs zijn even spannend, waarbij opzichtig gespiekt wordt bij grote, vooral Amerikaanse, broeders. Waarbij de ene keer volop op snelheid wordt gespeeld (Gods Of Death, Host Desecration), en de andere keer een nadrukkelijke vertraging wordt ingebouwd (A Witching Whore, Anathema Bloodlust). Het is vooral de drummer die af en toe z'n eigen snelheid niet bij lijkt te kunnen houden, maar wonder boven wonder brengt ie elk nummer tot een goed einde. Het enige minpunt is misschien dat de grunt te weinig variatie laat horen: langzaam of op volle snelheid, het maakt de zanger niet uit, hij grunt in eenzelfde stramien door.

Ondanks dat de band dus al even bezig is, weten ze me hier toch redelijk te verrassen. Vooral (de poging tot) het ontwijken van eentonigheid, zowel in tempo als in sfeer, vind ik een enorm pluspunt. Niet dat deze Brazilianen nou zo origineel musiceren, zeker niet, maar de manier waarop ze hun invloeden vermengen levert wat mij betreft wel een aangenaam beluisterbaar album op. En daar doe ik het zeker voor in dit geval! Met Perpetual Oath als fraaie en zeer sfeervolle afsluiter!