Loading...

Ambrius - Effigies of Time

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 30-10-2022

Tracklist

01. Effigies of Time
02. Self Reflection
03. Breathe
04. The Unavoidable Path
05. Red
06. The Pulse and Purpose

Ambrius is een nieuwe heavy metal band die nog ontdekt moet worden, maar daar kan nu verandering in komen. Met voormalige leden van de extremere metal-acts Oakhaart en Tempestora, heeft de band uit Gloucester, Verenigd Koninkrijk tijd besteed aan het verfijnen van de geleerde lessen, om de beste debuut-EP te produceren die ze hadden kunnen maken. Hoewel EP? Met zes volwaardige tracks in een speelduur van 35 minuten mag je Effigies Of Time wat mij betreft ook gerust een debuutalbum noemen.

Het Britse kwartet claimt hun eigen unieke kijk op heavy metal te hebben, voorzien van donkere orkestrale en symfonische klanken, die worden aangevuld met technische heavy metal-acrobatiek. Diversiteit is daarbij een voornaam wapen. Ik hou het op een basis van traditionele heavy metal (NWOBHM-gericht) waar symfonische elementen aan zijn toegevoegd, zodat het geheel een wat proggy tintje krijgt. In thematisch opzicht worden plaatjes geschilderd die beïnvloed zijn door de verschillende spanningen, druk en onrecht in de wereld waarin we leven: precies, Effigies Of Time (Beeltenissen van de tijd) dus.

Intro (en titelnummer) Effigies of Time en vervolgens Self Reflection laten de Weelderige, melodieuze en toch ook wat donkere kant van Ambrius horen. Lekker in het gehoor liggende riffs, pakkende hooks, vocale afwisseling en een subtiele symfonische touch bepalen het geluid. Het is de variatie die je als luisteraar bij de les houdt, onder meer geholpen door een subtiel stuk van samenspel tussen gitaarleads, drums en strijkers. Breathe doet het wat minder rustig aan met opnieuw vocale variatie en symfonische arrangementen op een bedje van eigentijds groovende metal, die een lekkere donkere basis legt. De drums gaan bij vlagen lekker los, flitsende gitaarsolo's doen de rest.

Het wat langere The Unavoidable Path vind ik zelf het beste nummer van het album. Een opzwepend begin, voorzien van sterke zang, aangename riffs, en natuurlijk opnieuw die weelderige symfonische touch, die eigenlijk nooit op de voorgrond treedt. Een intermezzo met akoestisch gitaar en ingetogen zang al ver voor de helft van het nummer vind ik verrassend, en geeft het nummer extra dynamiek - zeker wanneer het overgaat in een lekker stukje om op te headbangen, en opnieuw een spetterende gitaarsolo.

Het is makkelijk om te zeggen dat de laatste twee tracks voortborduren op het voorgaande, maar ik wil natuurlijk nog niet alles verklappen. Ambrius heeft me met hun debuut aangenaam weten te verrassen, ondanks dat er nergens buiten de lijntjes wordt gekleurd, of er opzienbarende vondsten zijn gedaan. Hun aanpak van klassieke heavy metal, verpakt in een modern jasje, met toevoeging van orkestrale elementen, en dat dan ook nog smetteloos uitgevoerd; ik denk dat juist die combinatie het 'geheim' van Ambrius is.

Micheal Perks - Bass

Alex Hawes - Drums

Jason Deakins - Guitars

Sam Shiers - Vocals