Megascavenger - Descent Of Yuggoth
- Megascavenger [SE]
- Descent Of Yuggoth
- 16-12-2012
- Selfmadegod Records [US]
Tracklist
01. Nihilisticon
02. Descent Of Yuggoth
03. Smokescreen Armageddon
04. Catapulted Through Aeons
05. Void Of Damnation
06. Funerals And Ceremonies
07. Death Obsessed
08. No Haven For The Sane
09. To Revel With Vermin
Tja, wat valt er nog over Roger 'Rogga' Johansson te vertellen dat niet al eerder gedaan is. De man is als zanger, gitarist / bassist, tekst / songwriter, maar ook als technicus op enigerlei gebied betrokken (geweest) bij zoveel bands en producties dat het haast niet meer bij te houden is. Een kleine willekeurige greep: Bloodgut, Bone Gnawer, Carve, The 11th Hour, Fondlecorpse, Paganizer, Putrevore, Revolting, Ribspreader, Humanity Delete, The Grotesquery (met Kam Lee!), Those Who Bring The Torture, Demiurg (Slakthus Gamleby!); en dan vergeet ik vast nog wel een en ander. Nog niet genoemd, en daar gaat het hier over: de nieuwste loot aan de Rogga Johansson stamboom: Megascavenger.
Begin 2012 kwam al een tweetrack single Songs Of Flesh (Part 1) uit, die een voorbode bleek voor het album dat eind dat jaar zou gaan verschijnen. Dat album Descent of Yuggoth kwam er dan ook op 16 december, met Johansson als enige bandlid, omringd door vrienden en kennissen uit de scene. De naam die daarbij het minst de verbazing zal wekken is die van Dan Swanö, mede duizendpoot en workaholic. Ook Marc Grewe (Morgoth, Insidious Disease), Paul Speckmann (Master, Abomination) en Jörgen Sandström (Krux, Torture Division, Project Hate) zijn nog wel aansprekende namen, terwijl de Nederlandse inbreng wordt verzorgd door Patrick Mameli (Pestilence) en Eric Daniels (Asphyx, Soulburn, Grand Supreme Blood Court). Die twee laatsten mochten elk wat gitaarsolo's aandragen. Aangezien Johansson zelf slechts wordt genoemd als zanger en gitarist heb ik eigenlijk geen idee wie het album verder ingespeeld hebben.
Ok, op naar de muziek dan maar. Heel bot gesteld wijkt die eigenlijk niet eens zozeer af van wat je van Rogga Johansson zou kunnen verwachten. Zware, genadeloze death metal van de klassieke soort; verpletterend, bruut, en altijd piekfijn uitgevoerd. Het in het leven roepen van (alweer) een nieuwe band lijkt dan ook eerder ingegeven door de thematische roep er om: de titel Descent of Yuggoth verklapt het al: het draait hier om de planeet Yuggoth, afkomstig uit de zielenroerselen van H.P. Lovecraft.
Opener Nihilisticon zet meteen de toon. Een redelijk melodieus begin dat al snel omslaat in de al genoemde meedogenloze death uit de oude school; alleen van het gitaarwerk al sta je stijl achterover, zo overrompelend. Het subtiele verschil met overig werk wordt vooral gekenmerkt door het smerige geluid, dat een wat meer duistere sfeer oproept dan we misschien van Johansson gewend zijn. Het is dan ook zeker niet alleen razendsnelle death waarmee de luisteraar om de oren wordt geslagen.
Natuurlijk, de agressie zoals die in het titelnummer tentoongespreid wordt logenstraft mijn woorden in eerste instantie, maar in het navolgende titelnummer Descent of Yuggoth horen we al dat er niet vol gas doorgeramd hoeft te worden. De riffs worden wat logger, de grunt lijkt nog lager, ondanks dat de double bass drum stoïcijns op z'n Morbid Angels blijft doorrammelen. Wat een heerlijk lomp nummer. Ook Catapulted Through Aeons is zo'n beest van een nummer: vlot begin, maar o zo lomp.
Gaandeweg het album mag het tempo steeds vaker naar beneden, en krijgen logge oerklanken de overhand. Zo lijkt er bijna wel een tweedeling in het album te zitten, al hou ik het er maar op dat er slechts wat accenten verlegd worden. Void of Damnation is haast doomy te noemen, melodieus maar verpletterend zwaar, voel je maagstreek meedreunen op deze bezwerend logge tonen. Dat dit nummer wel erg donker klinkt is volgens mij een redelijk overbodige opmerking. Wat een heerlijke riff!
Na het afwisselende Funerals and Ceremonies vormt het trio Death Obsessed, No Haven For The Sane en To Revel With Vermin een loodzwaar eindsalvo van dit verrukkelijke album. Vertrouwde Rogga Johansson kwaliteit, in een thematisch onheilspellend en donker jasje gehesen. Sterk album!