Meshiaak - Mask Of All Misery

• BandMeshiaak [AU]
• TitelMask Of All Misery
• Release datum15-11-2019
• LabelMascot Label Group [NL]
• Genre Heavy / power metal, Thrashmetal

Tracklist

01. Miasma
02. Mask Of All Misery
03. Bury The Bodies
04. City Of Ghosts
05. Face Of Stone
06. Tears That Burn The Son
07. Doves
08. In The Final Hour
09. Adrena
10. Godless

De Australische thrash metalband Meshiaak (de bandnaam is een afgeleide van het Hebreeuwse woord "moshiach", dat staat voor de Messias) meldde zich in 2016 nadrukkelijk in de internationale scene met hun debuutalbum Alliance of Thieves (merkwaardig genoeg hier niet besproken). Veel en goed ontvangen optredens deden de rest, de naam was gevestigd. Nu is er dan de opvolger met als titel Mask Of All Misery.

Eigenlijk zou je met het thrash metal-labeltje Meshiaak te kort doen, want hun muziek behelst wel wat meer dan 'alleen maar' thrash. De muziek laat ook invloeden van (old school) heavy en power metal horen, en bevat ook wel een licht-progressief tintje. Ondanks die invloeden uit de oude school (maar toch vooral ook Megadeth en Metallica uit de jaren '90) klinkt het eindresultaat juist eigentijds en fris. Bovenal laat Meshiaak vooral lekker veel variatie horen.

Achtereenvolgens luisterend naar het lange intro Miasma, opgevolgd door titelnummer Mask Of All Misery, ben ik al direct overtuigd van de klasse van deze band. Ruig en toch melodieus, goede breaks en tempowisselingen, en sfeervolle arrangementen. Misschien wel iets te atmosferisch, want de symfonische touch (de 'strijkers') gaan me op een gegeven moment wat tegenstaan. Dit aspect doet me bij vlagen iets te veel denken aan Metallica's S&M, en dat lijkt me in deze context geen pluspunt. Ook in Bury The Bodies komt dat gevoel weer bovendrijven, die symfonische insteek vind ik toch echt op het randje, of soms zelfs er over. Ik vind het net wat te dramatisch worden, en vooral ongeloofwaardig.

Met City Of Ghosts en Face Of Stone lijkt de band zich weer wat te herpakken, hier horen we weer meer power en vooral minder strijkers. Naar het einde toe zijn ook Adrena en Godless fijne tracks om te beluisteren. De rest van de nummers zijn voor mij echter geen onverdeeld genoegen. Veel bombast, dramatiek, pathos; hoe je het ook wilt noemen. Maar juist dat raakt me niet, want op die momenten wordt de muziek te klinisch, en wordt het gevoel overboord gekiept dat we hier te maken hebben met een 'echte' of 'stoere' metalband. De muziek klinkt dan te gearrangeerd, te clean, vooral te weinig krachtig of gevaarlijk. Met Doves als absoluut dieptepunt.

Mocht je kicken op een uitgekiende, cleane productie boven het sfeervolle, naturel aspect dat muziek uitdraagt, dan zit je bij Meshiaak wel goed. Hun melodieuze mix van power- en overwegend midtempo thrash metal is qua aanpak helemaal van deze tijd. In technisch opzicht nadert het perfectie. Ik heb mijn metal echter liever wat rauwer en gevaarlijker. Mask Of All Misery klinkt mij vooral te Amerikaans.