Monuments - The Amanuensis

• BandMonuments [GB]
• TitelThe Amanuensis
• Release datum23-06-2014
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. I The Creator
02. Origin Of Escape
03. Atlas
04. Horcrux
05. Garden Of Sankhara
06. The Alchemist
07. Quasimodo
08. Saga City
09. Jinn
10. I The Destroyer
11. Samsara

Bij het woord “amanuensis” denk ik altijd aan dat stoffige mijnheertje dat tijdens de natuurkunde- en scheikundelessen druk in de weer was met het heen en weer slepen van reageerbuisjes en zo. Zou de Britse progressieve metalband Monuments een concept hebben geschreven over dit mijnheertje? In elk geval klinkt de muziek een stuk minder stoffig dan de amanuensis op mijn vroegere middelbare school. Het verhaal is dat ook. De titel verwijst naar een personage uit de roman Cloud Atlas van David Mitchell. Hieruit is ook het albumconcept gedestilleerd. Het is een complexe roman waarin verschillende verhaallijnen elkaar ontmoeten en zo een groter geheel onthullen.

Monuments komt uit de zogeheten ‘djent’-hoek. Hun eerste album Gnosis stond bol van de verwoestende riffs, breakdowns en grooves die het genre zo kenmerken. Dan moet The Amanuensis met zijn melodieuzere koers een vernieuwend hoofdstuk zijn. De komst van zanger Chris Barretto (ex-Periphery) zal daar mede debet aan zijn. Openingsnummer I, Creator trekt direct een fors aantal registers open waarin vooral zijn cleane vocalen het geheel in de richting van een Pain Of Salvation drukken.

Met het grootste gemak schakelt hij ook weer over naar brute schreeuwvocalen zodat het tubetje lijm om de porseleinscherven mee aan elkaar te lijmen weer tevoorschijn getoverd kan worden. Soms zijn die omschakelingen wat al te contrasterend zoals in het woeste opening van The Architect dat halverwege omschakelt naar een kabbelende sfeerpassage dat een lichte psychedelische uitwerking heeft. Barreto zingt dan heel verstild. Bijna lief. Een gegeven waaraan ik heel even moest wennen.

Monuments zoekt gedurende het album voortdurend het avontuur op. Geen moment wordt onbenut gelaten op met nieuwe riffs, baslijntjes en andere details op de proppen te komen. Subliem zijn ook de vele melodieuze accenten die de leadgitaar aan de vele riffs geeft. In vrijwel elk nummer zijn dergelijke details te ontdekken. In die zin is Monuments in één klap een stuk interessanter dan veel stijlgenoten. Nummers als Quasimodo en Samsara staan bol van de knotsgekke wendingen. Misschien gaat dat soms ten koste van de houvast maar andere andere kant laat het je wel voortdurend op het puntje van de stoel zitten.

The Amanuensis is echt een album om in zijn geheel over je heen te laten komen. Het vergt meerdere luisterbeurten om alles te ontdekken en te omvatten. Monuments ontstijgt de djentparade op indrukwekkende wijze. Insluipende voorspelbaarheid wordt gemeden als de pest. En dat is een eigenschap die eigenlijk synoniem hoort te zijn aan progressieve muziek.