MuN - Nhemis

• BandMuN [PL]
• TitelNhemis
• Release datum12-04-2023
• LabelEigen beheer
• PromotorHeavision [PL]
• Genre Postrock / metal

Tracklist

01. Zmey
02. Yvygenya
03. Arakne
04. Thelo
05. Nehtropy
06. Oizyia
07. Apokaire
08. Anesy

Mourning is a celebration of sorrow, in view of the final reprieve of the deceased

MuN is een post-band uit Polen, waar ik tot voor kort nog nooit van gehoord had. Mijn kennismaking komt met Nhemis, dat al het vierde album van de Polen blijkt te zijn. Eerst maar eens goed luisteren en inlezen dus. Dat eerste bevalt me overigens prima, maar dat tweede blijkt wat lastiger, er is niet heel veel info over MuN te vinden. Op naar de muziek dus.

De eerste vier en halve minuut - ofwel opener Zmey - vond ik niet de meest spannende van het album. Wel veelzeggend voor deze stijl; geen zang, stevige percussie, en waaierende gitaarlijnen. Meer een spanningsopbouwer zeg maar. Yvygenya is al wat dynamischer, vooral de verheven declamerende stem in het begin verrast. Gaandeweg wordt het wat logger en donkerder, geholpen door een stevige grunt. Wat blijft zijn de melodieuze gitaarleads, daaronder zijn zwaar en duister de sleutelwoorden.

Arakne is compact, maar drukt de zwaarte nog verder door. Een lompe basgitaar en zwaar aangezette gitaarriffs zijn daar debet aan. Met Thelo wordt in het begin duidelijk even een welkome stap terug gedaan, een aangenaam momentje van bezinning. De opbouw van dit nummer is subtiel, en blijkt gaandeweg toch echt meer dan het beloofde moment van bezinning.

De mystieke praat / zangstem komt terug als begeleiding van het gestaag stuwende Nehtropy, leunend op die typisch zware post-metal stijl. Dankzij youtube was Oizyia het eerste nummer dat ik kende van MuN en dus Nhemis, het nummer ook dat me deed besluiten deze plaat te bespreken. De combinatie van ingetogen vocalen en een mysterieuze atmosfeer trok me in eerste instantie aan, de break op 1 minuut 10 - en uiteraard het vervolg - deden de rest. Het heeft wel een beetje een melodeath-folky-achtige vibe.

Apokaire laat misschien wel de zwaarste momenten van het album voorbij komen, na een rustig begin gaat het er naar het einde toe echt wel heavy aan toe. Amesy is een bezwerende afsluiter, die in het begin doet denken aan monniken-gezang, en gaandeweg uitbouwt naar de sfeer die we inmiddels wel kennen.

Nhemis komt op mij niet over als één compleet verhaal, eerder als acht aparte losse vertelsels. In muzikaal opzicht is de samenhang duidelijk, met vergelijkbare thema's die regelmatig opduiken, en een overeenkomstige opbouw van de meeste tracks. De soundscapes zijn goed te volgen, en zitten atmosferisch prima in elkaar. Dit is niet het meest spannende album dat ik ooit hoorde, maar het mag er zeker wezen!