Ophis - Effigies Of Desolation

• BandOphis [DE]
• TitelEffigies Of Desolation
• Release datum26-04-2013
• LabelCyclone Empire Records [DE]

Tracklist

CD 1:
01. Godforsaken
02. Beneath Sardonic Skies
03. Dead Inside
04. Pazuzu
05. Dolor Nil Finis
06. Black Wish
07. Thy Flesh Consumed
CD 2:
08. Funeral (album version)
09. Kennel Of Estrangement (album version)
10. Convert To Nihilism (album version)
11. Nostrae Mortis Signaculum (album version)
Bonus:
12. Pazuzu (live)
13. Convert To Nihilism (live)
14. The Halls Of Sorrow (demo version)
15. Suffering Is A Virtue (demo version)
16. Caressing The Dead (rehearsal)

Eerlijk gezegd leerde ik Ophis pas kennen met de vorig jaar uitgebrachte split met Officium Triste. Toch deelt de Duitse doomband haar schaarse zielenroerselen ook alweer ruim tien jaar met de wereld. Schaars omdat in al die tijd buiten de demo’s slechts twee albums, een EP en een split verschenen. ‘Kwaliteit gaat boven kwantiteit,’ is het tegelwijsheidje dat je hierop kan loslaten en bovendien moet je je als slopende doomact je niet in de klauwen van het overkillspook laten drijven. Tien jaar doom/death uit het ambachtelijke boekje wordt gevierd met een mooie compilatie die toepasselijk Effigies Of Desolation is gedoopt.

De compilatie bestaat uit het eerste album Stream Of Misery uit 2007, de EP Nostrae Mortis Signalicum uit 2004 en enkele live- en demotracks. Een blast from the past dus. Beide albums zijn niet meer via de reguliere handel te verkrijgen dus dat biedt een mooie gelegenheid om wat uit de backcatalogue aan de collectie toe tevoegen. Vooral voor wie van doom/death houdt zoals dat vooral in de jaren '90 gefabriceerd werd.

Ophis bracht in de vorm van Nostrae Mortis Signalicum na enkele demo’s haar eerste EP uit. En dat is een debuut dat er zijn mag. Het geluid is lekker ongepolijst maar toch ook behoorlijk vet en helder. Onheilsboodschappen als Funeral en Kennel Of Estrangement laten pittige doom horen met waar weinig ruimte voor herfstige huilbuien. Somber en onheilspellend is het wel. Denk aan een aaneenrijging van de trage passages zoals Bolt Trouwer en Asphyx die ook in hun geluid incorporeerden. In Covert To Nihilisme breken enkele belastpassages het inktzwarte wolkendek even open. Het is illustratief voor het krachtige karakter van Ophis.

De eerste cd is volledig gewijd aan het Streams Of Misery album. De nummers op die schijf zijn beter uitgewerkt maar gek genoeg is het geluid ietwat ieler. Het mag de pret niet drukken. Depressieve harmonieën en dreigende riff draaien voorzichtig om elkaar heen, wachtend op een opening om een dodelijke steek te kunnen toebrengen. De toch al ruige gunst van Philipp Kruppa klinken net wat zieker dan op de EP. Een mooi contrast met de doom die wat meer gestroomlijnd is dan op de EP. Af en toe moet ik denken aan een My Dying Bride van vroeger en dan zonder de toeters en bellen.

De rest van de ruimte wordt opgevuld met loodzware liveversies van Pazuzu en Convert To Nihilism. The Halls Of Sorrow en Suffering Is A Virtue zijn twee demotracks die heuse albumpotentie hebben. Caressing The Dead is een rommelig klinkende rehearsal die enkel de doorgewinterde fan zal bekoren. Wie de EP en het album al had, zal moeten afwegen of de vijf extra nummers de moeite waard zijn om Effigies Of Desolation in huis te halen. Voor wie het allemaal nog niet in huis had, is de dubbelcd een uitstekend pakket om beter kennis te kunnen maken met de kwaliteiten van Ophis.