Unearth - Extinction(s)

• BandUnearth [US]
• TitelExtinction(s)
• Release datum23-11-2018
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Hardcore / punk, Metalcore

Tracklist

01. Incinerate
02. Dust
03. Survivalist
04. Cultivation Of Infection
05. The Hunt Begins
06. Hard Lined Downfall
07. King Of The Arctic
08. Sidewinder
09. No Reprisal
10. One With The Sun

Unearth mag gelden als een toonaangevende band binnen de Amerikaanse hard- en metalcore-scene. Dat is geen genre waar ik me veel in verdiep, vandaar dat de band hier nog nooit besproken is. Toch bestaat de band al ruim twintig jaar, en is Extinction(s) inmiddels al weer hun zevende album; negeren is dus niet langer wenselijk.

Blijkbaar heeft Unearth wat tijd voor bezinning nodig gehad voor dit nieuwe album, want het gat met de voorganger beslaat maar liefst vier jaar; zo'n lange periode zat er nog nooit tussen twee Unearth albums. Voorganger Watchers Of Rule riep vanwege het wat afwijkende (experimentele) karakter gemengde reacties op; het lijkt er op dat de band daarvoor gezwicht is, en met Extinction(s) terug naar het oorspronkelijke plan van aanpak heeft terug gegrepen.

Beuken met beleid is het devies. Waarbij het beleid bestaat uit enerzijds vette breaks, en anderzijds melodieuze gitaarlijnen. Daarnaast wordt er vooral lekker op z'n hardcore's doorgerost. De schreeuw van Trevor Phipps is nog altijd energiek, en voorziet de muziek van een vette drive. In combinatie met de zinnige (want maatschappijkritische, politiek getinte of juist heel persoonlijke - zoals Dust) teksten levert dit een aangenaam explosief goedje op. In de tien korte, felle tracks van Extinction(s) neemt Unearth geen blad voor de mond, en maakt met hun gedegen, energieke muzikale omlijsting duidelijk hoe de wereld er wat hen betreft voor staat.

Het is wat mij betreft soms ongrijpbaar waarom de ene band het zo goed doet, en een ander ondergewaardeerd blijft. Zo is Unearth in hun genre voorbij gestoken door bands als August Burns Red, Killswitch Engage en Parkway Drive, terwijl ze in mijn beleving daar toch niet echt de mindere van zijn. Tracks als het woeste Incinerate, het meeslepende Dust, de bruutheid en lompheid van Survivalist, Hard Lined Downfall en Sidewinder mogen toch menig metalfan aanspreken, ondanks de onderlinge diversiteit. Zo worden de tracks op z'n tijd van voldoende pakkendheid voorzien om te overtuigen, want uiteraard mag naast alle emotie en bruutheid, melodie niet worden vergeten. Dat levert een uitgebalanceerd album op van een band die inmiddels bulkt van de ervaring. Waar blijft toch die erkenning?