Loading...

Electric Mary - Electric Mary III

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 17-10-2011

Tracklist

01. O.I.C.
02. Stained
03. So cruel
04. Long time coming
05. All eyes on me
06. Lies
07. Nobody's perfect
08. Bone on bone
09. Waiting
10. American jam

De ontstaansgeschiedenis van Electric Mary begint in 2003 met de kennismaking van gitarist Irwin Thomas en zanger Rusty Brown, twee veteranen uit de rockscene van Melbourne (Australië). Er kwam een bezoek aan de legendarische Electric Ladyland studio's (van wijlen Jimi Hendryx) aan te pas om de heren aan te sporen een band te beginnen. Naar verluidt kregen de heren daar zoveel inspiratie en adrenaline te verwerken dat spontaan en ter plekke besloten werd een band te starten. De naam lag ook voor de hand: de naam van de manager van die studio's was Mary, met als mailadres Electricmary @ blablabla, en aldus geschiedde.

Terug thuis in Melbourne werden dus muzikanten verzameld en kon men aan de slag met muziek. De stijl was niet zo moeilijk te bedenken en ging al snel richting classic rock. Natuurlijk een vrij brede term waar je nogal mee vooruit kunt, de band noemt zelf dan ook z'n invloeden in bands als Bad Company/Free, Foreigner, Rainbow/Dio, Queen, Deep Purple. Seventies hardrock zouden wij tegenwoordig zeggen. Inmiddels timmert Electric Mary vooral in het thuisland behoorlijk aan de weg met aansprekende support en festival optredens. Ook op albumgebied loopt het lekker: Electric Mary III is (je gelooft het niet!) het derde album van deze sympathieke Australische 'ouwe' rockers. De band wil nu ook proberen in Europa voet aan de grond te krijgen, dit derde album wordt dan ook door een Europees label alhier uitgebracht.

Alle door de band genoemde invloeden ten spijt wil ik daar toch zeker nog twee namen aan toevoegen, en wel die van Whitesnake en Led Zeppelin. Electric Mary speelt namelijk naar mijn mening vooral klassieke, op bluesleest geschoeide hardrock, precies waar eerst Led Zeppelin en later Whitesnake ooit zo bekend mee zijn geworden. Ook de zang is daar wel een beetje debet aan denk ik. Nog een overeenkomst (met vooral Whitesnake) is het spetterende en overdadig aanwezige gitaarwerk, damn, de solo's druipen zo je speakers uit. Dat is smullen. De afwisselende inzet van twee gitaristen wordt in dat opzicht optimaal gebruikt. Uiteraard vormen bas en drums de vertrouwde solide basis, waaroverheen gitaren en zang heerlijk hun gang kunnen gaan.

O.i.c. is een lekkere uptempo opener met een titel die uitnodigt tot meezingen, een pakkend nummer derhalve. Ook aan de eerste solo's is geen ontkomen. Het wat hese, schurende stemgeluid lijkt gemaakt voor dit soort klassieke rock. Stained is een wat loggere rocker, hier komen de bluesy invloeden wat meer naar voren, ook aangenaam goed hoorbaar baswerk. Het nummer doet me naast Whitesnake ook wel wat aan Led Zeppelin denken, net als het volgende So Cruel. Long Time Coming is wat mij betreft een van de prijsnummers van dit album, het wordt met enorm veel power gebracht, dit is klassieke hardrock in optima forma. Gelukkig wordt het hoge niveau van musiceren het hele album vastgehouden, er staat wat mij betreft geen enkel zwak nummer op dit album. Tot aan de swingende afsluiter American Jam is het genieten geblazen van stijlvolle, stevige, klassieke (bluesy) hardrock.

Rusty - zang

Venom - drums

Pete Robinson - gitaar, zang

Irwin Thomas - gitaar, zang

Alex Raunjak - bas