Encoffination - O' Hell, Shine In Thy Whited Sepulchres
- Encoffination [US]
- O' Hell, Shine In Thy Whited Sepulchres
- 15-11-2011
- Selfmadegod Records [US]
Tracklist
1. Sacrum Profanum Processionali
2. Rites of Ceremonial Embalm'ment
3. Ritual Until Blood
4. Elegant in Their Funebrial Cloaks, Arisen
5. Crypt of His Communal Devourment
6. Washed and Buried
7. Pall of Unrequited Blood
8. Annunciation of the Viscera
Encoffination is een tweemans death/doom formatie afkomstig uit de Verenigde Staten, bestaande uit de heren Ghoat (Vocals/Guitar/Bass) en Elektrokutioner (Drums). Pas sinds drie jaar teisteren deze twee veteranen uit de extreme metal scene onze aardkloot onder de naam Encoffination. Nog maar een goed jaar geleden was er het debuut Ritual Ascension Beyond Flesh, recentelijk al weer opgevolgd door een tweede langspeler met een al even onheilspellende titel: O' Hell, Shine In Thy Whited Sepulchres.
Zo snel als er een tweede album wordt uitgebracht, zo tergend traag is de muziek van Encoffination. Tja, hoe donker, zwartgallig, desolaat kun je muziek laten klinken. Een zeldzame tempowisseling daargelaten sleurt en zwoegt de muziek zich het album door, log en traag. Tegelijkertijd, als je daar gevoelig voor bent enorm sfeervol. Maar wat voor sfeer. Als je hier niet tegen kunt wil je je volgens mij ter plekke opknopen; nou, dat treft, daar levert Encoffination dan dus de perfecte achtergrondmuziek bij! Zwaarmoedig en met een passende sobere productie doet de band zijn ding. Hier horen we de reden dat deze muzieksoort ooit death metal is gedoopt, al beoefent Encoffination zeer nadrukkelijk de doom variant.
Na een klassiek, sfeervol en toonzettend intro gaan we met de eerste ceremoniële riten van start. Een balseming en een bloederig ritueel later ben ik helemaal ondergedompeld in de duistere sfeer die dit album roept. Heerlijk kan ik hierin wegkwijnen, mezelf laten gaan in alle ellende die over me heen wordt gestort. Zowel de extreem sombere muziek als de vocalen die rechtstreeks uit het riool of nog lager afkomstig lijken, creëren een enorm beklemmend gevoel. Ojee, daar heb je die kerkklokken weer, wat nu?
Alsof het niet mistroostiger kan worstel ik mij verder door het onheil, waar Elegant In Their Funebrial Cloacks voor het eerst enige verlichting lijkt te brengen met een zeer subtiele versnelling. Daar moet dan wel even op geteerd worden, voorlopig is het gedaan met de pret. De nummers staan vooral in het teken van ultra trage drum aanslagen en al even langzame herhalende riffs. Alle naargeestigheid culmineert uiteindelijk in de ruim tien minuten durende afsluiter Annunciation Of The Viscera. Het magnum opus van Encoffination, een ultieme samenballing van diepduistere sfeeruitingen. Ik geniet er elke seconde van.