Obscura Amentia - Ritual
- Obscura Amentia [IT]
- Ritual
- 02-04-2012
- Eigen beheer
Tracklist
01. The Citadel Of Beleth
02. Mirror Of Sorrow
03. Ritual
04. Lost In The Reflection Of Moon
05. Mater Hiemalium
06. Descend The Chaos
07. Ominous Herald
08. Silence (A Reminder Of Death)
09. Last Rite
Obscura Amentia is in muzikaal opzicht een old school black metalband, maar wel een relatieve nieuwkomer in het genre. De band bestaat sinds 2005 en is afkomstig uit Novara, Italië. Beide bandleden (zangeres(!) Hel en gitarist/bassist/toetsenist Black Charm) hebben ook geen relevante ervaring in andere bands, dus ik neem aan dat het hier inderdaad om een nog jonge band gaat. In 2010 leverden zij met The Darkest Dream een eerste langspeler af, nu is het de beurt aan nummer twee: Ritual.
De black metal op dit tweede album vind ik wat fantasieloos. Het is pure, rauwe black metal van de langzame, depressieve en beklemmende soort, zoals die al jaren vanuit alle hoeken van deze aardkloot (en van ver daaronder) over ons wordt uitgestort. Gelukkig niet alleen maar woest, blind geram (ik noem verder geen voorbeelden), zodat ik dit album ook redelijk kan beluisteren. Ik heb alleen werkelijk geen idee waarmee Obscura Amentia zich wil onderscheiden van die massa aan releases.
De riffs kunnen het niet zijn, die zijn dertien in een dozijn. Ook de zang is op zich verre van bijzonder. Hoewel er blijkbaar een vrouw staat te screamen hoor je dat in elk geval qua power niet terug, niks mis mee. Wat wel weer jammer is, is dat er is gekozen voor de old school manier van screamen/opnemen, waardoor het lijkt alsof de vocalen ergens vanuit de toiletruimte van het pand afkomstig zijn. Wat daarnaast ook niet echt helpt is dat de drums uit een kastje komen. Het duo Obscura Amentia manifesteert zich nadrukkelijk als studioproject zonder drummer (en treedt ook niet op).
Ik betrap me er tijdens het beluisteren op dat de waarschijnlijk als melodieus bedoelde gitaarlijn (titelnummer Ritual) me na een paar minuten behoorlijk begint te irriteren. Die is dan ook prominent aanwezig in de mix, waar dat bij andere nummers niet zo is. En dat terwijl ik naar zang en drums moet zoeken. Het scheelt misschien dat dit, in tegenstelling tot de meeste overige tracks, een snel nummer is. Doe mij die trage depressieve tracks maar, daar komt de band wat beter tot zijn recht.
Even tot rust komen kan met het instrumentaaltje Mater Hiemalium. Dit is in muzikaal opzicht niet afwijkend van wat de rest van het album te bieden heeft, net zo eentonig, maar bevat in elk geval geen zang die afleidt van de muziek. Wel een poging tot gitaarsolo, die wat mij betreft niet helemaal geslaagd is, want verzuipend in de rest van het geluid. Voor het echte 'moment van bezinning' moeten we naar afsluiter Last Rite, een klein, subtiel pianodeuntje, volledig dissonant met de rest van het album. Wel mooi. En daarmee mijn persoonlijk hoogtepunt van het album. En dat zegt helaas alles. Toch wil ik nog wel als pluspunt benadrukken dat de algehele beklemmende, misantropische sfeer op dit album goed tot uiting komt. Die opzet is in elk geval geslaagd.