Blackfinger - When Colors Fade Away

• BandBlackfinger [US]
• TitelWhen Colors Fade Away
• Release datum15-09-2017
• Labelcmm GmbH [DE]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. When Colors Fade Away
02. Can I Get A Witness
03. All My Sorrow
04. My Old Soul
05. Afternow
06. Crossing The River Turmoil
07. Beside Still Water
08. Waiting For The Sun
09. Till We Meet Again

De namen Eric Wagner en Trouble zullen voor altijd met elkaar verbonden blijven. De zanger met het kenmerkende stemgeluid was jarenlang het boegbeeld van die band. Na(ast) meerdere bands en (zij)projecten (zoals The Skull) is hij sinds 2012 actief met een nieuwe band, waarvan de muziek hem op het lijf geschreven lijkt en naadloos lijkt aan te sluiten bij die van Trouble: Blackfinger. Deze band debuteerde in 2014 met het gelijknamige album. Ruim drie-en-half jaar later is er dan een opvolger: When Colors Fade Away. De verhuizing van Chicago naar Pittsburgh en het formeren van een compleet nieuwe bezetting heeft blijkbaar een groot gedeelte van die tijd opgeslokt.

Vanaf de eerste twee tracks When Colors Fade Away en Can I Get A Witness blijkt wat mij betreft direct de enorme schatplichtigheid aan Black Sabbath. In allerlei facetten: het kenmerkende stemgeluid, de old school doom-riffs en intense gitaarmelodieën, de stijl van drummen en een kenmerkend groovende basgitaar. Een heerlijk geluid, dat zo'n beetje in het DNA van elke doomliefhebber ingebakken moet zitten.

Maar: een lekker geluid maakt nog geen beklijvende nummers, en ook geen sterk album. De lichtelijke halleluja-sfeer die opstak na het genoemde debuut mag hier wel weer wat getemperd worden. Want When Colors Fade Away haalt het over het algemeen nog niet eens bijna bij dat titelloze eerste album. De meeste tracks op de nieuweling zijn op z'n best gelijk aan die op het debuut, maar nooit een verbetering of verdieping.

Op een enkele uitzondering na, zoals My Old Soul laat horen. Hier gaat het wel de diepte in, en horen we een getormenteerd muzikant in goede vorm. Helaas wordt de hier opgebouwde sfeer weer direct teniet gedaan door het opgefokte bluesje Afternow, niet echt een sterke track in mijn beleving. En dat is extra jammer, omdat Crossing The River Turmoil hierna weer wel heerlijk melancholiek en tragisch klinkt. Naar het einde van het album toe zijn de nummers op zich prima te behappen, maar ik blijf telkens zitten met het gevoel dat er meer uit te halen moet zijn.

Al met al blijkt When Colors Fade Away een album dat de doomliefhebber gerust aan kan schaffen. Het is wat mij betreft een degelijk album, maar niet de knaller waarop gehoopt werd na de voorganger. Stilstand is achteruitgang, of zo. Het is maar afwachten hoe het met Wagner verder zal gaan....