Konvent - Puritan Masochism

• BandKonvent [DK]
• TitelPuritan Masochism
• Release datum24-01-2020
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Doomdeath, Doommetal

Tracklist

01. Puritan Masochism
02. The Eye
03. Trust
04. World of Gone
05. Bridge
06. Waste
07. Idle Hands
08. Ropes Pt. I
09. Ropes Pt. II

Eind 2019 sijpelden de eerste nieuwsberichten en youtube-video's door van een nieuw doom-gezelschap met de naam Konvent. Het blijkt te gaan om een kwartet dames uit Denemarken dat onder die naam sinds 2015 langzaam maar gestaag aan de weg timmert. In 2017 verscheen een eerste (digitale) demo, maar verder werkten de dames in relatieve stilte aan een eerste tastbare wapenfeit. Debuutalbum Puritan Masochism is dan ook een binnenkomer van jewelste wat mij betreft!

Dat het hier gaat om een gezelschap van louter dames is dan ook bijzaak. De gedreven, loodzware doom-death metal spreekt voor zichzelf, en heeft mij meteen vanaf de eerste keer dat ik deze band hoorde meteen bij de spreekwoordelijke kloten. Hun metal is log, smerig, gemeen, en toch stuwend, direct en dwingend; catchy zelfs bijna. De negen tracks zijn dan ook behoorlijk compact, bevatten geen overbodige poespas, en zijn direct vanaf seconde 1 helemaal raak. Dankzij de kracht van de herhaling geen noot te veel. Zodra ik opener en titelnummer Puritan Masochism hoorde was ik gelijk om. Dat nummer ging gelijk een aantal keer op repeat, ik vind het echt te gek!

Gelukkig bleef het niet bij die ene heerlijke track. De gitaarriffs en -leads zijn werkelijk niet te versmaden, en blijven in bijna elk nummer prima hangen. De drums leggen een onverwoestbaar stevige basis, waaroverheen gitaar en bas in innige samenwerking de luisteraar beurtelings verpulveren dan wel betoveren. Die rol voor de basgitaar is evident, bij gebrek aan tweede gitaar. Het zijn die stiekem pakkende gitaarlijnen in nummers als Puritan Masochism, Trust, Bridge, Waste, nou ja, bijna allemaal dus, die me werkelijk helemaal inpakken, en zich onverbiddelijk in de hersenpan nestelen. De werkelijk intense en onaardse grunt van boegbeeld Rikke maakt het plaatje echt helemaal af.

Zonder nou aanwijsbaar de troefkaart van originaliteit te trekken, heeft Konvent op onnavolgbare wijze toch iets eigens. Ik kan er maar moeilijk de vinger opleggen waar 'm dat nou precies in zit. Een nummer als Bridge bijvoorbeeld lijkt in eerste instantie wat saai, zich traag voortslepend, maar door er telkens weer een kleine twist in te gooien blijft het spannend, en blijf je geboeid luisteren naar hoe het verder gaat. Ook Idle Hands lijkt zich maar nauwelijks te ontwikkelen, maar het is de onderhuidse spanning die in die wat mysterieuze hoofd-melodielijn verstopt zit waardoor je wil blijven luisteren. Ik vind dat knap gedaan; het is een beetje zo'n sinister sfeertje dat in de meeste nummers terug komt, en waar ik gek op ben.

Met het duo Ropes Pt. I en II als waardige afsluiters hebben de dames van Konvent een ijzersterk album in handen om zowel doom- als death metal liefhebbers voor zich te winnen. Hoewel het nog erg vroeg in het jaar is verwacht ik niet dat er dit jaar nog erg veel albums uit gaan komen die mij meer omver zullen blazen als deze. Nu de band nog eens live gaan zien!