Arkhamin Kirjasto - Torches Ablaze
- Arkhamin Kirjasto [FI]
- Torches Ablaze
- 24-07-2012
- Ektro Records [FI]
Tracklist
01. The Cult of No Return
02. Knights of Torment
03. Sleeping Beauty
04. Sea of Madness
05. Bitch from Hell
06. Thousand Snakes
07. Speed, Yog Sogoth
08. Golem Made of Flesh
09. Synthetic Death
10. When the Light is Dead and Gon
Jussi Lehtisalo is een bezig baasje. Dat is althans mijn conclusie wanneer ik de lijst van bands bekijk waar deze meneer zich allemaal mee bezig heeft gehouden. Hij blijkt dan ook een voortrekkersrol te vervullen binnen de zogenaamde 'New Wave Of Finnish Heavy Metal' beweging. Momenteel 1 van z'n voornaamste projecten is Arkhamin Kirjasto (de bibliotheek van Arkham?) dat hij samen met Samae Koskinen in 2010 is begonnen. Dat Jussi tevens oprichter/eigenaar is van Ektro Records komt natuurlijk ook wel makkelijk uit.
De muzikale samenwerking van het duo Arkhamin Kirjasto heeft, in hun eigen woorden, als doel om verschillende aspecten van de heavy metal te combineren. Om preciezer te zijn: de melodie en harmonie van de klassieke tachtiger jaren heavy metal bands als Iron Maiden en Angel Witch mengen met de (vocale) power van klassieke death metal als Autopsy en Nihilist. Of dat gelukt is zal moeten blijken op debuutalbum Torches Ablaze.
Veelzijdigheid kan de muzikanten, en daarmee ook de band, in elk geval niet ontzegd worden. Er wordt geopend met The Cult Of No Return, een riff eerbetoon aan Judas Priest (Breaking the law, braking the law!). Daarnaast moet ik dan concluderen dat wat mij betreft de doelstelling niet echt gehaald wordt. Inderdaad, ik moet aan death metal grunts denken, maar in combinatie met de muziek wordt de plank mis geslagen. Ik vind muziek en zang niet helemaal bij elkaar passen.
Eenvoudige rechttoe rechtaan heavy metal voert eigenlijk de boventoon op dit album (zoals Sleeping Beauty, hallo Iron Maiden), aangevuld met invloeden uit andere subgenres. Sea Of Madness doet me bijvoorbeeld denken aan psychedelische of occulte rock. Bitch From Hell lijkt wel glam metal (Motley Crue, Ratt), en zelfs een duister black metal sfeertje komt voorbij in Thousand Snakes. Motorhead is een naam die me af en toe ook wel te binnen schiet.
Van alles wat dus op dit album, zoals ik zei: veelzijdigheid troef. En juist daardoor vind ik het zo lastig om te bepalen wat Arkhamin Kirjasto nou eigenlijk wil. Over het algemeen bevalt de muzikale insteek, en vooral ook het lekkere rauwe geluid, me prima. Het lijkt ook wel of er een beetje een spacy sfeertje over het album heen hangt, in iedere geval iets dat voor wat samenhang zorgt. Ok, de hokjesgeest laten we maar lekker zitten, dit moet je gewoon een keer zelf gehoord hebben. Apart is het in elk geval wel.
