Djinn and Miskatonic - Even Gods Must Die

• BandDjinn and Miskatonic [IN]
• TitelEven Gods Must Die
• Release datum10-01-2018
• LabelTranscending Obscurity [IN]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. I, Zombie
02. Bones Of My Brothers
03. Doombringer
04. Frost And Steel
05. Harvest Of Kings
06. Hangman's Hope

De samenvoeging van Djinn (een magisch wezen dat wensen vervult met een evil twist in horrorfilms) en Miskatonic (de fictieve universiteit uit het werk van H.P. Lovecraft) geeft al wel aan dat fantasie rijkelijk voorzien is in het werk van deze Indiase band. Het is daarnaast ook nog een grappige woordspeling op 'gin and tonic' - en laat dat nou net een favoriet drankje van me zijn. Op hun debuutalbum Forever In The Realm uit 2013 leverde hun eigen kijk op doom metal wat mij betreft interessante luisterverhaaltjes op. Maar eens horen of die lijn wordt doorgetrokken op de opvolger: Even Gods Must Die.

Gelukkig blijft de Indiase band volharden in hun eigen kijk op doomy muziek, die niet per se metal genoemd hoeft te worden, daarvoor zijn sommige langere passages wel erg minimalistisch qua invulling; dat aspect is gebleven. Flarden inheemse invloeden en psychedelica - dat zou in deze context zomaar hetzelfde kunnen zijn bedenk ik me nu ik dit opschrijf - maken daar deel van uit, en geven de band een eigen gezicht.

Referenties zijn te bedenken met vooral Black Sabbath en Electric Wizard, ook stoner-invloeden zijn niet vreemd. Zeker in de wat meer groovende nummers of passages, hoe sloom dan ook, zit er een heerlijke drive in de treurig klinkende muziek (Harvest Of Kings). En zo gauw het orgel wordt ingezet (Doombringer) moet ik toch echt aan Acid Witch denken, zeker in combinatie met de bij uitzondering grauwende vocalen.

In het algemeen voltrekt de muziek van Djinn And Miskatonic zich in het traagst voorstelbare tempo. Zonder dat het me ook maar een moment verveelt trouwens. Dat dit nummers oplevert die zich niks aantrekken van een tijdsduur van negen, tien of vijftien minuten stoort mij dan ook geenszins. Enige uitzondering hierop is het kortje Frost And Steel van vijf-en-halve minuut, dat het tempo net een tikje opvoert, en een lekker groovend nummer is.

De belofte die debuutalbum Forever In The Realm deed, wordt wat mij betreft met Even Gods Must Die waargemaakt. Vergeleken met het debuut vertoont dit vervolg meer samenhang, eenheid. De stijl die is gekozen wordt uitgediept; die keuze stemt me tevreden, Djinn And Miskatonic is echt een band met een eigen gezicht. Ik luister hier graag naar, en hoop in de toekomst meer van de band te mogen horen!