Loading...

Green River - Dry as a Bone

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 19-02-2019

Tracklist

01. This Town
02. Pcc
03. Ozzie
04. One More Stitch
05. Unwind
06. Baby Takes
07. Searchin'
08. Hangin' Tree
09. Together We'll Never
10. Ain't Nothin' to Do
11. Bleeding Sheep
12. Bazaar
13. Thrown Up
14. This Little Boy
15. 10000 Things
16. Your Own Best Friend

Naar aanleiding van de band Green River volgt hier weer eens een stukje geschiedenis. Opa vertelt, inderdaad, maar deze keer niet uit eigen ervaring of wetenschap. De relevantie van Green River vindt zijn plaats in de geschiedenis van de grunge, en begint in dit geval in de prille jaren '80. Green River bestond slechts van 1984 tot 1987, liet twee EP's (Come On Down, 1985 en Dry As A Bone, 1986) en een langspeler (Rehab Doll, 1988) achter, maar bleek vanwege enkele deelnemende muzikanten met terugwerkende kracht een belangrijke voetnoot in de ontstaansgeschiedenis van de grunge. Ik moet ook heel eerlijk bekennen dat de bandnaam bij mij geen belletje deed rinkelen.

In Green River zaten echter wel gitarist Steve Turner (slechts kortstondig, op Dry As A Bone is hij al niet meer te horen) en zanger Mark Arm, die later Mudhoney zouden oprichten. Maar nog belangrijker misschien: ook gitarist Stone Gossard en bassist Jeff Ament waren van de partij. Zij richtten na hun tijd bij Green River Mother Love Bone op, dat vervolgens na de toetreding van ene Eddie Vedder (hij verving de jammerlijk overleden Andrew Wood) furore zou maken als Pearl Jam (en in een iets andere samenstelling ook als Temple Of The Dog). En daarmee is Green River als voorportaal van de genoemde grunge-stroming opeens relevant geworden.

Ruim dertig jaar na het uit elkaar spatten van Green River heeft Sub Pop de twee platen heruitgegeven die de band indertijd op dat label uitbracht. Overigens is de EP die de band nog vóór de Sub Pop-periode uitbracht (Come on Down, 1985) in november 2018 ook al op vinyl heruitgegeven. Nu is als eerste de beurt aan EP Dry As A Bone (1986), die naar goed gebruik aangevuld wordt met het nodige bonusmateriaal. Het materiaal is geremasterd door Jack Endino en aangevuld tot een totaal van maar liefst zestien tracks (de oorspronkelijke EP bevatte er 'slechts' vijf). Ook is de originele volgorde van de nummers helemaal losgelaten, waardoor een heel andere dynamiek is ontstaan.

Wat gebleven is, is de hysterische muzikale strijd tussen punk en metal. Daar waar de punkers van de band (Arm en Turner) inzetten op chaos en anarchie, stonden de 'metalboys' Gossard en Ament voor structuur en degelijkheid. Uiteraard is het deze onderlinge spanning die zorgt voor het indertijd unieke geluid van Green River. Dit is dan ook een soort van grunge avant la lettre, waarin vooral de punkachtige kant de boventoon voerde. Deze muziek doet me vooral eerder denken aan het oudste werk van Nirvana dan aan Pearl Jam, een band die sowieso een stuk meer gestroomlijnd voor de dag kwam.

Hoewel het materiaal hier echt niet allemaal even geweldig is, hoor je wel de muzikale intenties terug van een paar muzikanten die op dat moment nog niet door hadden hoe bijzonder hun aanpak was; of in elk geval zou worden. De rauwe energie spat er van af - zeker door de schreeuwerige zang - terwijl de gitaristen laten horen behoorlijk goede muzikanten te zijn. Enerzijds de kracht van de band, anderzijds ook de zwakte, waardoor Green River al weer snel uit elkaar viel.

Mark Arm - zang

Jeff Ament - bas

Stone Gossard - gitaar

Alex Vincent - drums

Bruce Fairweather - gitaar