Loading...

Hordearii - Styx

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 07-01-2019

Tracklist

01. Run From The Path
02. Limbo
03. Thousand Yard Stare
04. Acceptable Intolerance
05. Stronger Than All
06. Styx
07. Warzone
08. Trigger

Tribal Spirits is niet meer, leve Hordearii. Geen nieuwe band dus, maar een al langer bestaande, die (eind 2017) een naamsverandering heeft doorgevoerd, om daarmee een nieuwe fase in de ontwikkeling te onderstrepen. Een ontwikkeling die vijf jaar geleden al was ingezet op het laatste wapenfeit van Tribal Spirits, inderdaad, de EP Hordearii. Sindsdien is er van de band niks meer verschenen. Tot een paar dagen voor de kerst van afgelopen jaar, toen Hordearii debuteerde met een splinternieuw album: Styx. De band is inmiddels weer geslonken tot een viertal; laatste aanwinst, tweede gitarist Hylke is al weer vertrokken, waardoor Martijn opnieuw zowel de gitaar als de stembanden hanteert.

Zoals gezegd is Hordearii klaar voor een flitsende (her)start. Dit wordt letterlijk en figuurlijk kracht bijgezet door middel van de enorm energieke en krachtige metal op Styx. Dat de muzikale basis van de band in de thrash metal ligt is nog altijd goed te horen; maar de huidige muzikale richting laat vooral een moderne mix van thrash en melodieuze death metal horen, met sporadische hints naar de energie en attitude van hard- en metalcore, en naar de tegenwoordige tijd door middel van nadrukkelijke groove-elementen.

Wat me bij eerste beluistering opvalt is vooral het werkelijk knallende, spetterende drumwerk. Logisch dat de drumpartijen apart zijn opgenomen in een state-of-the-art studio, dat komt het totaalplaatje zeker ten goede. Nou is Daan van zichzelf al een beest van een drummer, deze opnames doen hem recht. Overigens geen verkeerd woord over de rest van het proces, want bandopperhoofd Jory heeft het hele technische gedeelte in uitstekende banen geleid in zijn eigen studio. Ik kan het niet genoeg benadrukken: Styx klinkt werkelijk als de spreekwoordelijke klok, zoals moderne metal hoort te klinken: hard, strak, krachtig en energiek.

Het album gaat van start met Run From The Path, waarin direct de eigentijdse metal(core)-invloeden te horen zijn. In de eerste helft wordt vlot en soepel van tempo gewisseld, ondersteund door vette breaks, met hakkende riffs als aangenaam in het gehoor liggende leidraad. Daarna vliegt met het korte en enorm felle Limbo mijn adrenaline-peil omhoog. Wat een felheid en agressie! Dat gevoel gaat ook niet meer weg, omdat de nummers in een straf tempo achter elkaar doorbeuken. Al lijkt er met Acceptable Intolerance even een rustpuntje gekozen; in het begin wordt het qua tempo even rustig aan gedaan. Maar vergis je niet, aan kracht of intensiteit wordt niet getornd, deze blijven onverminderd aanwezig.

Dat lijkt kort door de bocht het devies van Hordearii: beuken en rammen. Typerend hiervoor is bijvoorbeeld de overgang van Acceptable Intolerance naar Stronger Than All, die zo kort is dat het lijkt of je nog naar hetzelfde nummer zit te luisteren, zo intensief wordt er doorgespeeld. Maar vergis je niet, er wordt wel degelijk goed nagedacht over opbouw en dynamiek. Zo waagt de band het zelfs om een instrumentaal nummer op te nemen (titelnummer Styx) dat bedachtzaam opbouwt voordat het de vouwen uit je broek rost. Let daarbij ook op eens op de melodieuze gitaarlijnen die het beukgeweld doorklieven, erg fraai gedaan.

Na een half uur is het feest weliswaar al weer voorbij, maar dan ben je - als het goed is tenminste - als luisteraar ook al wel helemaal murw gebeukt. Voor zo'n intens album is dit een prima lengte. Ik heb het idee dat deze muziek is ontstaan vanuit een live-situatie, of in elk geval met het idee in het achterhoofd dat deze nummers op het podium moeten knallen. Het klinkt allemaal lekker naturel, eerlijk; en vooral ook met de houding van een stel jonge honden. Ik denk dan ook dat de heren er goed aan hebben om de bandnaam te wijzigen, want de huidige muzikale koers heeft niks meer te maken met het verleden. Beoordeeld als debuut heeft Hordearii een uitstekend album in handen om de podia te gaan bestormen; met fris elan!

Martijn Grooten - Vocals, Guitar

Jory Hogeveen - Guitars

Wesley de Peuter - Bass

Daan Klemann - Drums